Operatie

nou ik zal even een stukje schrijven over hoe het gegaan is...

woensdag 14 februari moest ik dus worden geopereerd. Ik begin vanaf het moment dat ik naar de operatiekamer wordt gereden, daarmee sla ik wel een stuk over maar das niet zo erg boeiend.

Ik lig dus te wachten tot ze mij komen halen...

..dan komen ze 2 mensen (een man en een vrouw) in groene pakjes ik word naar ok1 gebracht. Daar krijg ik zelf ook een groen haarkapje op die man zegt tegen niet dat het veel zin heeft want we dan hem zo toch weer af, maar iedereen moet hier nou eenmaal een haarkapje op.

Ik klim op de operatietafel en gelijk word mijn bloeddruk gemeten en word er een trekband om mn arm getrokken, om een ader te vinden waar ze in kunnen prikken. hmm 2 keer mis die annestisist baalt behoorlijk ik zeg maar tegen hem maakt niet uit hoor het lukt bijna nooit, ondertussen baal ik natuurlijk wel. Dan komt er een andere man binnen die probeert mij aan de andere kant te prikken... gelukkig voor mij nu wel goed.

De man die mij verkeerd prikte zei: "nu voel je, je zo slaperig worden" ik zei: "dat ik nog niks voelde" maar een moment later toch en vanaf dat moment weet ik niks meer.....

... ik wordt wakker.. waar ben ik? ik moet wakker worden maar dat lukt mij niet?! ik moet er af! en ik val weer in slaap.... dan besef ik dat ik in het ziekenhuis lig. (zoiets waren mijn eerste gedachten) Die avond nacht hebben voor mij een eeuwigheid geduurt waarin ik dan wakker was dan weer sliep of zo half wakker was, je kent dat wel dat je slaapt maar je hoort alles om je heen je beseft waar je bent of maar half. Je wilt wakker worden maar dat lukt je niet je wil wat zeggen maar dat lukt ook niet.

Ik had echt dorst maar ik mocht niks drinken nog af en toe maakte ze mijn lippen nat en stiekem dronk ik dan daarvan.

Toen ik van de medium care naar de afdeling werd gebracht was het inmiddels al half 11 's avonds, ik wilde dat ritje bewust mee maken gelukkig lukte mij dat ook.

De volgende dag heb ik ook meer geslapen dan dat ik wakker was, of weer half slapend half wakker. Ik was bijvoorbeeld beschuit aan het eten nou ik weet niet hoelang ik daarover heb gedaan maar onder tussen viel ik steeds in slaap.

Toen kwam er zn vrouw van het Lab, tijdens de operatie ben ik veel bloedverloren (2,5 l) ik heb tijdens de operatie 2 zakken bloed gehad. Maar mijn HB gehalte bleef erg laag tijdens en vlak na de operatie was die 3. Nou die vrouw kwam dus prikken weer in die arm waar bijna niet in te prikken is, ik dacht bij mij zelf ik ga er maar een kaartje aanhangen niet in prikken!!!

Weer een trekband om mn arm en wat denk je...

ja dus weer mis. Omdat mijn handen ook koud zijn zei ze ik kom zo wel even terug, gelukkig ging het toen wel goed. En later op die dag toen ik weer werd geprikt ging het in een keer goed.

Vrijdag heb ik twee zakken bloed gekregen, daar knapte ik echt van op. Het was heel vreemd want ik had echt nog maar een paar druppels binnen gekregen en ik voelde mij al wat beter. Toen de artsen mij zaggen waren zij en hij ook tevreden, ze zeiden je hebt al weer meer kleur.

Zaterdag nu kwam er weer een vrouw van het lab, mijn hele holte bij mijn elleboog is blauw en ik had echt geen zin om daar nog een prik in te krijgen, ik vroeg of ze niet gewoon een prik in mn vinger konden geven, zo doen ze dat bij de dokter ook namelijk, maar dat kon niet. Ik heb toen maar net gedaan of het heel er pijn deed als ze er aan kwam en trok dan mijn arm maar weg. Je moet wat toch? Gelukkig vond ze een andere mooie ader.

Die dag werd ik ook verlost van mijn drain (ik had er twee de eerste is er vrijdag uitgehaald) infuus en catheter. En ik mocht heerlijk douche, helaas niet mijn haar wassen zoals ze eerder wel hadden gezegt. Ik was eindelijk van het bed verlost, kon ik eindelijk ff gewoon zitten. Ik had zn last van mijn rug (tussen mijn schouderbladen) gekregen van 3 dagen liggen. Ik was wel snel vermoeid dus kroop toch nog maar even gauw in bed maar ik kon eruit als ik dat wilde.

De verpleegkundige die mij hielp zat naar mijn voeten te kijken en zei: "nou je bent goed toegetakeld met prikken op allebei mijn voeten zaten blauweplekken van prikken 7 prikgaatjes intotaal. Gelukkig heb ik hier niks van gemerkt want dat hebben ze tijdens de operatie gedaan. Ik vertelde ook het voorval van vanochtend en ze gaf mij groot gelijk. Gelukkig dacht ik, heb ik mij niet voor niets aangesteld! Meestal zeur ik niet ik heb ook niet snel pijn of zo, maar als je al 13 keer daar bent geprikt en het is helemaal blauw wordt je daar echt niet echt vrolijk van of zo.

Nou de zondag was echt een saaie dag vooral 's middags ik wilde graag van de afdeling even weg maar ik dacht dat mag toch niet, ik ben toen in een kamertje gaan zitten, waar ik meer kon zien. Naar buiten kon kijken naar de auto's enzo. Daar stond ook tv met wat meer zenders dan mijn tv op mijn kamer dus de tijd was toen zo verdreven en kwam de visite.

Maandag mocht ik dus naar huis. Eindelijk...

Nu nog mijn haar wassen en uitelkaar halen. Helaas is dit niet gelukt het zat te erg in de knoop. dit moest mijn moeder ervan af knippen. Ze is echt heel lang bezig geweest maar er zat geen beweging in.

Ook zijn er stukjes van mijn kuif weggeschoren dus mijn haar moet weer helemaal opnieuw groeien. Als straks het litteken meer genezen is en minder gevoelig is ga ik maar even naar de kapper om er nog iets leuks van te maken. En dan laat ik het weer groeien, ik was net zo blij dat het weer wat langer gegroeid was! Het lijkt iets heel stoms voor de meeste maar mijn haar was heel belangrijk voor mij, dat was mijn sieraard!!! En dan kan je nog zeggen het groeid wel weer aan niet zeuren toch blijft het jammer!

Nu nog iets wat ze nu gedaan hebben.
Ze hebben uit mijn rechterboven been een peesblad weg gehaald, daar heb ik eigenlijk het meeste pijn aan gehad. Vandaag viel het mij op dat het minder wordt.
Met dat peesblad hebben ze de deuk bij mijn slaap opgevuld. Ook hebben ze wat van het gezwel weer weggehaald. Bij mijn neus zat ook iets en dat hebben ze ook weggehaald. Volgens mijn vader heb ik nu een veel mooier neus!?
Omdat het nu nog erg opgezwollen is kan ik er nu nog niet veel van zeggen. Maar de arts was te vreden met wat die heeft kunnen doen.