Weer Thuis!!!

Zo één week na mijn thuiskomst heb ik eindelijk even tijd om weer wat te schrijven...
En dat zal ik dan maar doen over mijn ervaringen. Sommige van jullie hebben misschien de website wel gevolgd, helaas is die ergens blijven steken bij dag zes althans de foto’s. Het verslag is tot dag tien, maar goed dat zijn ook algemene verslagen en in het Engels (dus voor sommige niet leesbaar) en niet mijn beleving. Daarom komt hier nu een stukje over mijn beleving. Het is wel heel veel, dus hoop dat je tijd hebt…

Maandag:
Om 10.00 uur moeten we op schiphol aanwezig zijn. Mijn vader moet (gelukkig voor mij) om 09.00 uur bij zijn vrachtwagen zijn. Zo kan hij mij naar het station brengen, zodat ik niet met de bus hoef. Verder ga ik dan met de trein. Dezelfde trein waar ik een half jaar in heb gezeten om naar mijn stage te gaan, dus was een bekend traject. Om 9.40 uur arriveer ik met de trein op schiphol airport… nu nog naar vertrekhal 2 lopen na een klein stukje te hebben omgelopen en wat rolbanden omhoog kom ik bijna bij de groep aan. Net op het moment dat de telefoon gaat en José mij belt, waar zij staan. Ik moest alleen nog één hoek om lopen en zag ze staan.
Het was nog wachten op een aantal jongeren en dan konden we gaan inchecken. Na wat tranen gelaten door een aantal ouders en deelnemers en het afscheid. Vertrekken we en gaan we langs de douane. Op naar Turkije! We moeten natuurlijk nog wel even wachten tot het vliegtuig vertrekt en tot we in kunnen stappen. Dus we gaan nog even wat drinken, ergens op een “terrasje”. Buiten is het noodsweer maar daar merken wij maar weinig van… Tot het tijd is om naar de GATE te gaan. Tassen door de scan en zelf door z’n poortje lopen… Gelukkig alles goed bij mij. Nu nog de rest. Zonder veel problemen zijn we erdoor gekomen. Nog heel even wachten en we kunnen aan boord van ons vliegtuig. Buiten onweert het nog steeds, maar minder erg dan even daarvoor. Als we dan eindelijk in het vliegtuig zitten en alles geïnstalleerd is (handbagage in de bakken of onder de stoelen, gordels vast en dat soort rituelen). Gaan we een half uur later dan de planning was, de lucht in. Achteraf heb ik gehoord dat we net op tijd konden vertrekken, want na dat wij waren vertrokken heeft het vlieg verkeer twee uur stil gelegen.
Het vliegen was net als anders… voor mensen die nog nooit gevlogen hadden een leuke ervaring, voor mensen die bang zijn weer een overwinning voor mensen die het heerlijk vinden weer een goede vlucht…
We vlogen met de KLM en kregen eten en drinken gratis, helaas werd er geen filmpje gedraaid :S, maar verder was het niet veel bijzonders dus sla ik nu een heel stuk over en ga ik naar onze aankomst bij de school.
We werden door een bus opgehaald van het vliegveld. Gelukkig zijn alle koffers gewoon mee gekomen ;). In de bus zaten de Engelse jongeren met hun begeleiding die iets eerder zijn aangekomen dan ons. De rit naar school (onze locatie) duurde nog wel z’n uur tot anderhalf uur (misschien nog wel iets langer maar dat weet ik niet meer precies). We hadden veel files en die turken rijden als of ze worden achtervolgd… kris kras door elkaar, rechts inhalen, over de verdrijvingvlakken… en je kan het zo gek niet verzinnen of het gebeurd daar.
Hmm nou na die langer verwonderlijke rit kwamen we eindelijk aan op onze bestemming. En daar konden we gelijk aan tafel om te gaan eten. Ik had niet veel honger eigenlijk dus heb alleen een beetje soep gegeten. Na het eten gingen we naar Biebel City (het C blok) waar we later in de week altijd samen zouden komen. Daar was een soort van kennismaking en de regels van het kamp werden uitgelegd. Ook kregen we daar onze mooie T-shirts, heuptasje en petje, waar je ons vast wel eens mee hebt zien staan op de foto ;). Na een lange dag werd ik naar mijn kamer gebracht en kon iedereen gaan douche en slapen. WELTRUSTEN tot morgen.

Dagindeling:

Om 7.30 uur gaat de wekker alweer. Zo heb ik één uurtje de tijd om mijn klaar te maken en nog even tijd voor mijzelf te nemen. 8.30 uur is het ontbijt, best uitgebreid met veel keuze zelfs olijven José zei die gekke Turken hoe verzinnen ze het bij het ontbijt? Maar ze vond het toch best lekker. Nou verder stokbrood en elke dag nog een ander soort broodje (zeg maar zo iets als wij hier croissant hebben) waren wel altijd zoete broodjes. Soms kon je ook gebakken ei krijgen. En zoete dingen zoals honing en jam. Het eten was best goed hoor! ’s Middags en ’s avonds was het altijd warm en had je ook verschillende keuze warm/koud. Alleen koude soms zelfs rouwe groente vind ik toch niet zo lekker. Maar goed het eten was best verder. (voor mij althans)

Na het ontbijt, begon om 10.00 uur het ochtend programma, dat houdt in dat de jongeren mochten kiezen tussen arts & crafts of sprot. Arts & crafts houdt in dat ze een creatieve activiteit doen zoals: vriendschapbandjes maken, kaarten maken en mozaïeken. Sport is gewoon een sport activiteit zoals: basketbal, voetbal, fitnes, aerobics ect.
Ik ging meestal dat doen waar de Nederlandse jongeren heen gingen, dan kon ik hun helpen/ begeleiden waar ze dat nodig hadden. Die Activiteiten duurde twee uur. Soms wel iets te lang. Om 12.00 uur hadden we dan weer even tijd voor jezelf, meestal bleven ze in groepjes bij elkaar wat kletsen. Om 12.30 uur gingen we eten. En dan van 13.00 tot 15.20 hadden we siësta dan mochten we absoluut niet in de zon liggen.

Om 15.30 begon de middag activiteit, en dat was altijd in team verband. De eerste dag heb ik met mijn team gewonnen. We moesten verschillende opdrachten uitvoeren zoals: voor de meiden vijf voor de jongens twee staarten in je haar maken, een potloot zo snel mogelijk slijpen tot dat die helemaal op is, met je teen op een wit blad het woord Turkije schrijven met verf ect. Het groepje wat won kreeg een muntje wat 1000 punten waard was. Ze konden dat later in die week gebruiken in het casino, alleen wisten zij dat toen nog niet.
Een andere dag, gingen ze zelf in groepjes allemaal opdrachten weer uitvoeren. Ik zat toen bij een opdracht die zij moesten maken. Ik zat alleen niet op z’n goed plekje er zijn maar drie groepjes bij mij langs gekomen :S. Bij mij moesten ze een liedje maken, over het kamp. Het liedje moest tien regels hebben en ze hadden 15 min de tijd daarvoor. Voor die opdrachten, konden ze weer diezelfde muntjes verdienen of verliezen.
De middag activiteiten duurde tot ongeveer 18.00 uur met pauze tussen door.
Dan kon je, je even gaan op frissen om daarna weer te gaan eten. En na het eten was er weer een activiteit, maar dat was meestal wel rustig.
We gingen een keerjte zingen, spookverhalen vertellen, zaterdagavond casino, een keer een film en de laatste avond disco.

Om 22.00 uur moesten de jongeren zich klaar maken om naar bed te gaan en om 22.30 moest het licht uit. De begeleiders hadden dan altijd nog vergadering over wat er die dag gebeurd was en wat er de volgende dag ging gebeuren.

Vliegtuigen:
Om de zoveel tijd kwam er een vliegtuig over. En geloof het of niet, maar in de nacht kwamen deze ook over. En niet zoals ze hier over komen hoog in de lucht. Nee, er was vlak bij een vliegveld, dus ze waren nog aan het opstijgen. En in Turkije gelden niet de regels die voor schiphol wel gelden. Ze kwamen echt laag over. Zelfs in de nacht dus. Ik heb een keer, met m’n armen over m’n hoofd gelegen in de veronderstelling dat het vliegtuig neerstorten en dat ik dat niet meer zou kunnen na vertellen. Dat was best angstig. Gelukkig vervaagde het enorm doordringende geluid en kwam ik er achter dat, het vliegtuig niet was neergestort. Iedereen had het die dag over dat vliegtuig, en bijna iedereen had het idee gehad dat het vliegtuig zou neerstorten.
Op de één na laatste dag, kwam er zelfs een vliegtuig zo laag over, dat Mia tegen mij en Patrick zei nou dat scheelt een paar meter! We kwamen net uit het gebouw waar we aten gelopen, en zagen dat vliegtuig zo op ons af komen. Je kan het van de grond niet zo heel goed zien natuurlijk maar hij vloog echt laag nog. En kwam echt maar een paar meter over het gebouw gevlogen.

Gelukkig wen je er wel een beetje aan, niet aan die angstaanjagende die vooral ’s nachts over komen en waarvan je denkt hij stort neer. Toen ik thuis was “miste” ik het zelfs een beetje, maar nu niet meer hoor! Slaapt wel rustiger zonder hoorbaar vliegverkeer boven je hoofd.

Istanbul:
Één dag zijn we dus in Istanbul geweest. Daar zijn we eerst bij het Orient Express station wezen kijken en daarna gingen we in een Moskee kijken. En hebben daar over een overdekte markt gelopen. Daarna zijn we met de bus verder gereden, naar een park waar we gegeten hebben. En daarna zijn we het paleis van een vroegere Sultan wezen bezichtigen.
Ook ben ik langs de Bleu Mosque gelopen, deze zouden we ook gaan bezichtigen. Maar dat hebben we niet meer gedaan, iedereen was al een beetje gaar namelijk.
Wel zijn we met mijn groepje Mia (hoofd van deze vakantie) Kayleigh en ikzelf, nog even door het winkelstraatje gelopen, om souvenirs te kopen voor Kayleigh haar ouders. Toen we daar liepen, begon die Iman ineens met zijn gebed, dus super hard hoor je het dan. En even later hoor je hetzelfde riedeltje in de verte nog een keer, dat was wel apart om te horen. Je hoort het wel af en toe als je er op let. Maar nu hoorde je het dus heel hard en omdat dit de hoofd moskee is (ook behoord deze moskee tot één van de zeven wereldwonderen) begint hij met wat hij te vertellen heeft, dan de volgende en dan weer de volgende, zo wordt het nieuws dus door verteld…

Casino:
Ik ben daar eigenlijk niet zo voor, maar goed dit was al helemaal gepland en het is toch nep he. Ik had zelf geen muntjes, ook al had ik wel gewonnen die eerste dinsdag, maar ik kon wel muntjes lenen. Ik zou toch niet mee doen, maar iemand wilde met mij vier op een rij spelen, dus ging ik toch maar muntjes lenen. Voor mijn horloge kreeg ik 3000 punten, als ik niet hetzelfde zou inleveren zou ik een dag mijn horloge kwijt zijn. Nou dacht ik, dat kan wel. Dus kon ik wat spelletjes meespelen met hen die met mij een spelletje wilde doen. Daarvoor deed ik het dan ook. Ik verloor met twister, maar dat maakte toen niet uit want ik had met vier op een rij gewonnen. Dan had je nog dat spelletje, dat je moet raden onder welk glas de bal zit. Na dat iemand ze door elkaar gehutseld had. Ik was hier goed in, tot ik het zelf probeerde L.
Nu snap ik ook waarom mensen hier verslaafd aan raken. Voor mij maakte het niet uit, als ik één dag mijn horloge kwijt was (waarschijnlijk had ik hem toch gelijk weer terug gekregen). Maar toch wil je niet je punten (geld) verliezen wat je aan het begin van de avond had. Daarom ga je door met gokken, tot dat je weer die 3000 punten hebt. Met boter, kaas en eieren won ik alles weer terug + 250 pnt extra. Ik moest ook op dat moment weer mijn 3000 punten inleveren behalve die 250 pnt, daarmee heb ik nog één spelletje vier op een rij gedaan tegen een Engels jongetje (ik heb hem toen laten winnen).

De tweede week:
De tweede week was een super mooie week, het weer was een aantal dagen bewolkt en af en toe regen geweest. Dinsdag zijn we naar het strand geweest. En woensdagavond hebben we een boottocht over de Bosporus gemaakt en ook op die boot gegeten. Dat was echt zo lekker, heerlijk dat varen!! Toen we het eten op hadden, was er muziek op het dek, voor diegene die dat wilden kon je ook dansen J. Ik heb een hele tijd met Stefanie (een Belgisch meisje van 16 jaar. Zij is slechtziend) gedanst. Ze had daar heel veel lol in en ik ook ;) omdat zij het zo leuk vond. We waren pas om 23.00 uur terug bij de school, iedereen was moe en voldaan en ging zo snel mogelijk naar bed.

Bosporus

Donderdag moesten we onze koffers al gaan pakken, het grootste gedeelte wat je niet meer nodig had inpakken en de laatste dingetjes kon vrijdag nog. Met de Nederlandse groep, hadden wij ook nog een gesprek over NF, naar aanleiding van de discussiepunten die we eerder die week ook met de hele groep hebben doorlopen. Dit gesprek, was wel erg leuk om te doen. De jongeren, zitten allemaal nog in de pubertijd fase, dus echt een fase waarin je jezelf gaat leren kennen, waarin je nog veel opzoek bent. Waarin je vooral zoiets hebt van die stomme ziekte, wat gaat er gebeuren, hoe gaat het verder, kan ik ook nog meer fibromen krijgen, of allerlei andere dingen… Patrick en ik zaten hier ook bij, wij zijn allebei 24, en hebben deze fase ook doorlopen. Wij hebben geprobeerd om de jongeren gerust te stellen. En ze te laten inzien dat je, je leven niet moet laten leiden door NF. Natuurlijk is het een groot onderdeel van je leven, dat is het voor mij nu ook nog. Maar ik heb zoveel andere positieve dingen: lieve familie, lieve vrienden, leuke stage, kan een leuke opleiding volgen, geniet van de zon, kan goed zwemmen en geniet van het water. En vooral weet ik ook dat God mij helpt om mij ziekte te dragen, dat ik van Hem de kracht daarvoor krijg. Ik kan dan wel altijd denken van: “ik kan dit niet omdat ik NF heb en dat kan ik ook niet door NF”. Of alles de schuld aan NF toewijzen wat niet goed is/gaat. Maar dat is ook niet echt goed, niet alles komt doordat je NF hebt. Als ik eerlijk ben vergeet ik wel eens dat ik NF hebt, totdat ik dan weer in de spiegel kijk en dan denk ik oja… Klinkt misschien een beetje raar, maar misschien is het wel het zelfde als, dat mensen tegen mij zeggen: “ik zie eigenlijk geen eens meer dat je oog dicht zit”. Ik hoop dat ze wat hebben aan onze ervaringen en wat wij allemaal verteld hebben.
's middags zijn we naar een zwembad geweest.

Afscheid:
Aan alle leuke dingen komt een eind… zo kwam er ook een eind aan dit kamp. Vrijdag namen wij afscheid van elkaar. En vertrokken wij weer naar Nederland. Heel veel tranen kwamen er tevoorschijn bij het afscheid. Na iedereen begroet te hebben, stapten we in de bus op weg naar het vliegveld. Daar waren wij wel vroeg omdat wij met de Engelsen mee gingen, maar zij vlogen een uur eerder. Wij hebben nog ergens wat gedronken, een “goud” drankje. We waren echt veel geld kwijt 38.21 euro voor tien personen. Mijn choco was 5.75 euro $).
De vlucht verliep wel weer goed, wel veel turbulentie en een kleine luchtzak, maar verder wel goed.
Op schiphol aangekomen, wachten daar de ouders van de jongeren ons al op. We hadden nog even wat met z’n alle gedronken om het allemaal af te sluiten. José&René, Riet en ik kregen nog een mooi bedankje van de ouders.

zie je de verbazing ?

Zo dat was een lang verhaal zeg… ik kijk terug op een leuke tijd, waarin ik weer “vrienden” heb gemaakt en was ook leerzaam, weer een ervaring rijker!