Toen ik deze morgen in het restaurant kwam en ik bij Netty en Jan aan tafel ging zitten zei Netty: “je vriendje is er ook weer” op dat moment was hij vast in de keuken want hij was er niet toen ik mijn eten ging halen. Toen hij weer achter de broodtafel stond moest ik opeens voor iedereen brood halen?! maar dat heb ik maar niet gedaan, ik dacht kunnen jullie best zelf halen.
Vandaag is onze laatste dag :( we gaan weer richting Amman. We rijden hierheen over de Kings highway. Ze zeggen dat dit de weg is die Mozes en het volk zijn gegaan, naar het beloofde land, maar in de reisgids staat dat het niet bekend is waarom deze weg zo heet.
We moesten vandaag lang in de bus zitten, maar zien wel een mooie natuur wisseling: de woestijn gaat langzaam over in groener gras en meer bewoonbare wereld, wat een verschil om dat te zien!
We gaan vandaag ook nog naar Karak, dit is een kruisvaarderburcht. Was wel gaaf om hier rond te lopen. Ik heb nog even een stenenkogel opgetild. Khalifeh vond mij dus “a stong girl”!
Er was ook nog iets van een schoolreisje, want er waren heel veel Moslima’s in uniform, ze waren alleen erg vervelend… Addie zei dat dit komt door je kleding, korte kleding.
Na de lunch gaan we weer verder, we rijden een heel eind naar Wadi El-Mujib. De bus moet hier heel voorzichtig rijden, want er zijn hier alleen maar haarspeldbochten, tot we boven zijn. Hier hebben we wederom een mooi uitzicht!! Je voelt je er heel klein, omdat je daar op een berg staat en uitkijkt over een diep groot dal… (ook al zie ik de foto’s terug dat is nog heel anders dan de werkelijkheid…).
Addie las hier verschillende gedeeltes voor uit Deut. maar ik weet niet meer welke gedeeltes dit waren?! Mozes is hier met het volk langsgetrokken en vanaf dit punt mocht hij ook gaan vechten om het beloofde land binnen te gaan… (dit heeft Addie ook voorgelezen)
Even later vertrekken we weer en rijden we naar beneden door het dal, over het stuwmeer heen om dan via de andere kant weer omhoog te klimmen. Aan de andere kant, toen we weer helemaal boven waren, stopten we weer om hier te gaan kijken…
JA medereisgenoten hier komt het verhaal waarop jullie allemaal zitten te wachten…
Ik had eigenlijk niet zo’n zin om uit de bus te gaan. Ik kan toch geen foto’s maken en het is het zelfde als ik net ook heb gezien, alleen dan van de andere kant af. Maar ja, ik kan nog een hele tijd in de bus zitten, dacht ik. Dus laat ik maar even uitstappen. Dan ga ik wel even ergens zitten om van het uitzicht te genieten, tenslotte zie ik dit ook niet elke dag, als ik uit het keukenraam kijk…
Ik stap uit de bus en er komt een jongen op mij af die in gebroken Nederlands tegen mij begon te praten: “jij bent mooi”, hmmm jaja dat zegt hij natuurlijk tegen ieder meisje wat hij tegen komt, dacht ik
Hij hoorde bij één van de souvenirstands, die daar ook stonden (dat is volgens mij eerder de reden dat we daar weer gingen stoppen).
Hij bleef een beetje om me heen hangen en zei: “kijke, kijke niet kopen”, daar staan wij Nederlanders natuurlijk bekend om… Ik zei: “ik niet kijke ik niet kopen” (alle souvenirs die ik heb gezien, vond ik nou nog niet echt de moeite waard om te kopen)
Ik ging maar doen wat ik van plan was, op een muurtje zitten en genieten van het uitzicht.
Hij (de jongen) bleef steeds naar mij kijken en een beetje om me heen draaien. Totdat hij naar mij toe kwam en vroeg of ik ook Engels kon, een beetje zei ik. Zo hebben we in het Engels een gesprekje gevoerd… en hij bleef maar zeggen dat ik het mooiste meisje ben. Ik zei: “ja dat zeg je tegen elk meisje die hier komt”, maar hij zei dat het niet zo was en dat ik hem moest geloven. Nou vooruit dan maar, dan ben ik ervan af… of tenminste dan zegt hij niet meer dat ik het mooiste meisje ben. Niet dat ik dat erg vond dat, dat gezegd werd. Ik zei in de bus nog tegen een aantal mensen, in Nederland heeft nog nooit een jongen dat gezegd.
Marja maakte een mooie foto van mij en hem. Waarop hij weer mijn telefoonnummer nogmaals vroeg, maar daar heb ik natuurlijk geen zin in… uiteindelijk heb ik wel mijn mailadres (eentje die ik weinig gebruik, die ik voor mijn site heb) gegeven. Dat kan niet zoveel kwaad dacht ik en dan vraagt hij niet meer om mijn nummer. Ik kreeg nog twee stenen van hem een fossiel en nog een andere maar daar weet ik de naam niet meer van :(.
Ik kwam bijna als laatste in de bus, dus iedereen was benieuwd wat er nu was en vroegen dit gelijk…
Volgens Netty was hij wel een beetje verliefd, dat kon ze zien aan zijn gezicht en Marja vertelde dat hij aan haar gevraagd had of zij mijn moeder was…
Maar goed zo is het wel weer genoeg… We gaan weer verder.
Na een lange rit kwamen we aan in het hotel. Het zelfde hotel, als de eerste twee dagen. Mijn kamer was vlakbij de kamer van Joop & Matty en ze vroegen of ik nog even thee kwam drinken. Na het lekkere bakkie thee en een heerlijke douche gingen we eten. ’s Middags had ik nog gezegd: “Pizza dat zou ik wel lusten” (ik zag namelijk een reclamebord met pizza erop) elke dag twee keer warm eten is niet echt voor mij weggelegd.
Laat er nu bij dit Buffet Kabab zijn :) dus daar heb ik heerlijk van gegeten…(toch een soort pizza alleen een beetje anders ;-P ) Maar wel super lekker!
Er was nog een groepje die een fleswijn bij het eten wilde, niks bijzonders zou je zeggen. Maar in Jordanië drinken ze geen alcohol, voor moslims is alcohol namelijk verboden. Zij schenken het dus ook niet aan de hotel gasten, in dit hotel. Maar omdat de hele tafel wijn wilde. Is er speciaal iemand van het hotelpersoneel in een taxi gestapt om een fles wijn te halen ergens in de stad… dus gastvrij zijn ze echt wel!!!
Na het avond eten, hadden we natuurlijk weer de dagsluiting. Deze keer ook met koffie/thee en een plakje cake en koekjes. Marja hield nog een kleine toespraak, om Addie & Cees te bedanken voor hun inzet. Nadat we nog wat laatste ervaring hadden uitwisselt, gingen de meeste naar hun kamer om daar nog de laatste dingen in te pakken en te gaan slapen…
Morgen gaan we weer naar huis… omdat we toen alleen nog maar in het vliegtuig hebben gezeten en verder niets hebben gedaan, afgezien van de laatste dinars opmaken op het vliegtuig stop ik hier mijn verslag… Op Schiphol ging alles namelijk zo vlug en iedereen was zo weg… iedereen wilde natuurlijk snel naar huis…
Dan wil ik nog één ding zeggen misschien heb ik niet alles onthouden en op geschreven, soms was er zoveel informatie… op één dag, dat ik het niet meer allemaal precies weet. maar zoals Anneke al zei: “het is niet belangrijk dat jullie het onthouden. Als je het maar begrijpt, op het moment dat je het ziet….” Ik denk dat dat belangrijker is dan alles feitelijk onthouden en opschrijven, al is het wel leuk om nog eens je ervaringen na te lezen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten