Daar is het EINDELIJK!!!

Dit mooie boekje kreeg ik van Lillian op mijn verjaardag... hierin kon ik alle leuke belevenissen opschrijven die ik in Jordanië & Israël zou mee maken... maar ook alle niet zo leuke belevenissen natuurlijk... Lil ik ben er echt super blij mee :-D en ik heb er ook goed gebruik van gemaakt hoor...

Ik heb nu eindelijk het verslag af, het heeft wat langer geduurt dan ik dacht. Maar in mei was ik erg druk met veel bruiloften en het werd ook nog eens lekker weer :) allemaal kleinigheidjes die het een beetje ophielden... maar het is nu toch echt af en het staat ook op mijn blog. Het is wel erg lang geworden... dat komt omdat je op een rondreis gewoon veel mee maakt op één dag. Voor diegene die dit wel gaan lezen, hoop ik dat jullie het leuk vind...

voor de foto's klik hier:
http://dushii-me.blogspot.com/2009/06/daar-zijn-ze-dan-eindelijk.html
http://dushii-me.blogspot.com/2009/04/foto-van-de-eerste-week-jordanieisrael.html

hmm beetje vreemd want ik kon niet kopieren vanuit word waardoor ik nu geen hyperlink krijg maar een gewone link, wat niet zo mooi staat!!! dus als iemand weet hoe dat anders kan?? hoor ik dat ook graag!!!

Veel lees plezier!!!!!!

Donderdag 26 maart

Vandaag begint een onvergetelijke reis naar Jordanië en Israël. Begin deze maand hadden we al kennis gemaakt met elkaar. Dus toen we op schiphol aankwamen was het niet helemaal vreemd. Toch ging ieder nog zijn eigen weg, nadat we waren ingecheckt. Toen ik op schiphol kwam stond er een klein groepje, waarmee ik door de douane ging. Mijn vader belde mij toen nog, wat de douane niet zo leuk vond aan zijn gezicht te zien. Hij vroeg dan ook, een beetje boos, waar ga je naar toe? Naar Amman zei ik. Dan is het goed en ik mocht gelukkig doorlopen.

Op schiphol ging ieder eigenlijk nog zijn eigen weg, er waren erbij die gingen shoppen, koffie drinken, of gewoon lekker zitten en kijken naar de vliegtuigen… Tot we bij de gate kwamen, hier kwamen we allemaal elkaar weer tegen en gingen ook tegelijk het vliegtuig in. We zaten wel een beetje verspreidt in het vliegtuig. Ik zat helemaal alleen, met niemand naast mij. Kon dus lekker liggen als ik wilde. Het was een mooi vliegtuig, iedereen had een privé scherm, waar hij/zij de route van het vliegtuig op kon volgen, of een film kon kijken, en zelfs spelletjes op kon spelen!!! De komende vijf uur hoefden we ons dus niet te vervelen…
Daarbij kregen we ook nog heerlijk eten en drinken uitgedeeld. Dus het was goed vertoeven.

De vlucht is goed verlopen en op het vliegveld in Amman werden we opgehaald door een agent van het reisbureau en met de bus naar het hotel gebracht. We reden langs bouwputten waar je zo vanaf de weg naar beneden kon kijken. Gelukkig hadden we een goede chauffeur en kwamen we veilig in het hotel aan om ongeveer 00.00uur? Die nacht werd de tijd verzet, dus we hadden nu twee uur verschil met Nederland. Nadat de sleutels waren uitgedeeld kregen we nog een broodje en drinken. En toen ging iedereen richting kamer om daar te gaan slapen.

Vrijdag 27 maart

Vanochtend werden de meeste om 05.00 uur wakker van de Imam die moslims oproept om hun morgen gebed te beginnen. Gelukkig kunnen we zelf nog 2,5 uur blijven liggen en voor diegene die dat kunnen ook slapen… Als je niet te veel last had van het lawaai van de markt.
Om 07.30uur werden we gewekt door de wake-up call. Nou ja dat was de bedoeling! Bij een aantal was de “wekker” niet af gegaan.

Na een heerlijk ontbijt, met keuze uit warm eten (voor de liefhebbers van een Engels ontbijt) of gewoon koffie/thee en een broodje met beleg of yoghurt. Gingen we opstap, omdat er dus een aantal niet gewekt waren, gingen we iets later weg dan gepland.

Khalifeh onze gids vertelde in de bus al verschillende dingen over Amman. Als eerste gingen we naar de heuvel met de citadel, daar staan nog overblijfselen van de tempel van Hercules. Daar is ook één van de eerste christelijke kerken gebouwd. De overblijfselen hiervan hebben wij bekeken.

De stad Amman is gebouwd op zeven heuvels en heette vroeger Rabbat Ammon (ijzertijd) weer later Philadelphia (hellenistisch-Romeins) Het rijk van de Ammonieten in de bijbel. Je hebt nu een oud en nieuw gedeelte en het is indrukwekkend uit gestrekt.

Er was ook een soort Hotel? (ik kwam dit tegen op Internet en daar stond dat het een moskee was) maar Khalifeh zei dat het (ook) een soort hotel was voor karavaans. Dat de reizigers hier konden uitrusten en de kamelen drinken konden geven.
We hebben nog even in een museum rond gekeken en toen zijn we weer verder op weg gegaan. Eerst hebben we toen een kopje koffie/thee gedronken. Heerlijke oploskoffie uit een zakje in heet water… “HEERLIJK” Ik ben blij dat ik thee had, ook al was dat ook bijna zwart!

Waar we net boven op de berg, het nog koud hadden en het winderig was. Zaten we hier heerlijk in de zon en was het ook lekker warm. Ik (Anouk) had een sjaal om geslagen, als een hoofddoek. Ik kreeg gelijk complimenten van de plaatselijke bevolking dat het mooi was en of ik al getrouwd was?!? Nou nee, maar ik ben ook niet van plan om hier te trouwen ;).

Maar goed, toen onze “heerlijke” koffie uhhum op was, gingen we weer verder. We bezochten het theater. Je had twee theaters een grote en een kleine… De kleinere was voornamelijk voor privé gelegenheden of kleinere evenementen.
Daarna gingen we naar het grote theater waar wel 6000 man in kon, in het kleine theater konden 500 man in. Echt heel erg groot het theater. Dat merk je vooral, vond ik, als je helemaal boven op stond. Na even rond gelopen te hebben en in de musea gekeken te hebben, gingen we snel weer verder. Op weg naar de st. Joriskerk, waar de mozaïekvloer lag. De mozaïek is een kaart die het Heilige land laat zien.

Inmiddels was het al 15.30 uur en was het tijd om te lunchen, nou ja je zou zeggen lunchen?? Zo laat nog!! En dan krijg je ook nog een uitgebreid warmbuffet!! Ondanks dat het ontbijt goed was, gaat het eten er wel in!

Na het eten gingen we eerst nog even naar een mozaïek fabriek en daarna naar de berg Nebo. Op de berg Nebo zag Mozes het beloofde land. Dit konden wij ook zien, alleen was het een beetje heiig dus we zagen helaas niet zo goed. Eigenlijk zouden we hier ’s ochtends heen gaan. Maar het gebeurde wel eens dat, het programma wijzigde(omgedraaid werd). Misschien hadden we vanochtend mooier weer gehad, maar je kan het nooit zeggen natuurlijk…
Het was wel bijzonder om daar te staan, en zo uit te kijken over het land Israël, wat je ervan kunt zien dan. Addie las ook nog het Bijbelgedeelte voor over Mozes op de Berg Nebo.

Hierna gingen we weer terug naar het hotel, douche, eten en een dagsluiting en naar bed ;)…
De dagafsluiting was beneden in een zaaltje, we gingen hier met een andere lift. De medewerker van het hotel had wel verteld dat we eerst naar de zevende verdieping terug moesten, hier was namelijk de lobbie. Maar daar had ik niet meer aangedacht. Dus toen ik naar boven ging samen met Hennie en we op de vierde verdieping hadden gedrukt kwamen we in een donker gat terecht waar het waaide, het leek wel buiten?? Hennie ging er nog wel even uit maar ik dacht wat gaan we nu weer beleven, dit is niet goed. Ik ga er niet uit. Straks zit ik weer opgesloten, net als in Hilvertshof. Later bleek dat het, de parkeergarage was. Toen we daar zo uit kwamen wist ik ook gelijk weer dat die jongen had gezegd dat we eerst naar de zevende moesten gaan.

Zaterdag 28 maart

Ben je net gewend aan het hotel, ga je alweer weg… Vandaag gaan we dus de grens over naar Israël. Maar eerst gaan we nog heel veel andere dingen bekijken. Als eerste naar de Jabok, over deze rivier is Jacob en zijn familie, slaven en vee overgestoken. Jacob bleef de nacht nog alleen achter, en vocht toen met een man, die hem op het heupgewricht sloeg waardoor Jacob voor de rest van zijn leven mank liep. Dit verhaal staat in Gen. 32: 23-33 De Jabok heet nu zarga. Daarna gaan we naar Jerash.

Vandaag bleef het gelukkig rustig, geen markt en zelfs de Imam heb ik niet meer gehoord. Toen ik opstond en uit het raam keek was het bewolkt :( hmm das niet zo leuk dacht ik… maar later trok het wel weer bij al bleef het wel wat fris. Vrijdag is een vrije dag voor de Islamitische wereld het was dus aardig rustig, ik was benieuwd hoe dat vandaag was. Ik vond het vandaag ook niet erg druk, maar ik hoorde later dat de scholen en overstaandheden vrijdag en zaterdag vrij hebben.
We gingen dus als eerste naar de Jabok, hier bleven we maar heel kort. Er was verder ook niet zo heel veel te zien. Al gingen sommigen van ons wel bomen, planten en bloemen op zoeken en fotograferen. (dat was de rest van de vakantie ook zo :) maar er zijn natuurlijk wel een heleboel mooie bloemen en bomen…)
Nadat we bij de Jabok waren geweest, gingen we naar Jerash. We reden door het Gilath gebergte Dit is echt onbeschrijfelijk hoog en groot, ik voelde me echt heel klein.

Bij Jerash aangekomen gingen we eerst koffie/thee drinken en daarna begonnen we aan de rondleiding die ongeveer twee uur zou duren. We zagen vele oude resten van tempels en kerken en pleinen. Best mooi om te zien.

Khalifeh de gids, had op een gegeven moment blaadjes geplukt, spoelde ze af met een flesje water en begon deze op te eten?! Iedereen dacht wat doet hij nu… Volgens hem was het goed voor de mannelijke krachten en liet ons ook proeven. Wat twijfelend namen een aantal van ons een stukje en aten het op. Het smaakte naar radijs, maar wat het nou precies was weet ik niet. Later maakte we er nog een grapje over, omdat hij later ineens zo haastig en wild was… zeiden we dat komt vast door die blaadjes.

In het theater waren manen van de Koninklijke garde op een trommel en een doedelzak aan het spelen, hier hebben we natuurlijk even gekeken en foto’s gemaakt.

Na een tijdje kwamen we bij de tempel van Artemis. Een mooie tempel die mooie zuilen heeft. Die zuilen zijn super hoog en heel breed. Khalifeh vertelde dat de zuilen altijd bewogen “whispering”. Ik keek omhoog en zag ze inderdaad bewegen, ja dacht ik dat komt gewoon door de lucht en de wolken en misschien ben ik wel duizelig omdat je dan omhoog kijkt…
Maar ze lieten zien dat ze echt bewogen, door er een steentje en een lepel onder te leggen, je zag de lepel zo heen en weer gaan. Dus de zuilen bewegen ook echt. Ik verbeelde het mij niet. De gids vertelde dat dit ook de reden was dat ze met aardbevingen altijd zijn blijven staan.

Na nog wat te hebben bekeken gingen we lunchen. Ik wil het jullie eigenlijk besparen, hoe de wc waren, maar ik wil er toch wat over zeggen. De wc’s waren niet om aan te zien, geen slot op de deur, waardoor je half in de spagaat op de wc moet hangen omdat deze natuurlijk door jan en alle vrouw gebruikt wordt, kleine benauwde hokjes, wc’s die niet meer doorspoelen en wc papier wat op de grond ligt te rollen… als je het niet afgepast bij de deur krijgt. Echt verschrikkelijk… nou genoeg geklaagd over de wc’s…

Na de lunch gingen we op weg naar Israël. We hadden allemaal verhalen gehoord over dat je heel lang moet wachten je koffers en tassen moet uitpakken, geen aangebroken levensmiddelen mee mocht nemen etc. etc. Maar het viel gelukkig allemaal mee. We moesten wel steeds onze paspoorten laten zien, eerst in de bus. Er was één echtpaar dat even hun paspoort kwijt was, dat werd dus zoeken… “waar zijn ze nou?” toch in de koffer per ongeluk?? Of toch niet?? Nog een keer kijken in de jas en ja hoor! Gelukkig daar zijn ze dan toch… pfff wat een opluchting. We mochten verder, nog geen 100 meter verder stopten we echter al weer en moesten we uitstappen met onze koffer om deze door een scanapparaat te halen. Alles in orde dus weer in de bus… weer 100 meter verder weer uit de bus paspoort controle (weer) dit duurde iets langer… De een moest zijn duim ergens op drukken en de ander moest weer door een webcam kijken. Khalifeh had hier voor ons de visums geregeld. Toen ook hier alles was geregeld namen we afscheid van Kalifeh en reden we met de bus verder. Weer controle in de bus kwamen ze weer naar onze paspoorten kijken en de bus werd aan de onderkant gecontroleerd. Nog een klein stukje rijden en we mogen weer de bus uit en nemen dan ook afscheid van Mohammed de driver… hij reed goed, alleen hadden we soms zulke steile straatjes dat je denkt gaat die bus dat redden?!? Maar het lukte altijd ben dus benieuwd hoe dat in Israël gaat…

Nou de grens van Jordanië ging goed nu nog de controle bij Israël en dan zijn we echt in Israël. De rij viel mee, dus we waren zo door de koffer controle en hier hoefde mijn koffer en tas nog niet open, ondanks de fles water die er toch echt wel zichtbaar in zat! Je paspoort werd ook nog gecontroleerd en nadat je koffer door het scanapparaat was gehaald moest je naar de douane. Volgens Addie maakte het niet uit in welke rij ik ging staan, ik was namelijk als eerste samen met Addie. Ik ging dus bij de kortste rij staan. Jan en Netty kwamen later ook bij mij staan. Alleen had Addie bij de balie waar zij stond gezegd dat ze als groep was. En daar stond ik dus niet. Ik moest dus allerlei vragen beantwoorden. Wel drie keer mijn naam zeggen, en of ik in Arabische landen was geweest. En toen vroeg ze ook nog of ik in Jordanië was geweest? Ik dacht wat is dat nu voor een vraag?? Ja, daar kom ik net vandaan. Nou na nog wat van die onzin vragen en vragen over mijn stempels in mijn paspoort mocht ik toch verder!! Gelukkig maar… Ik bleef nog even bij Jan en Netty voor als zij nog vragen kregen, om ze te vertalen als dat moest. Ze konden wel een beetje Engels, maar zij kregen helemaal geen vragen meer. Nu we kunnen weer verder. Nog één keer controle van de paspoorten en weer verder lopen. Onze koffers waren nog niet opengemaakt dus ik dacht dat komt nu zeker en dat zal wel achter die deur zijn waar we door moesten. Maar het tegendeel was waar, we waren Klaar!! We mochten naar de bus en dus viel het al met al wel mee. Toch hebben we er bijna twee uur over gedaan.

In Israël kwam buschauffeur David ons ophalen. De gids die zal pas maandag komen. We reden gelijk naar het hotel in Tiberias. Het landschap was prachtig. Weer anders dan in Jordanië. Het was niet zo heel ver rijden naar het hotel. Daar aangekomen kregen we een welkoms drankje en de sleutel. Ik ging maar gelijk naar de kamer en douche… best een mooie kamer had ik, volgens mij net nieuw gemaakt, het rook er in ieder geval nog naar de verf en de douche is ook erg mooi wel klein maar een cabine en niet zo’n stom gordijn, dat de hele tijd tegen je aan gaat plakken ;).

Na het eten en de dag afsluiting gingen we nog even koffie/thee drinken en borrelen, ik nam een warme chocomel de thee ben ik na een paar dagen meestal zat dus warme chocomel was wel weer eens lekker dan. En hij was ook echt super lekker! Met opgeklopte melk… hmmm.
Er is nog een groep van drietours in het hotel. Daar zat een stel in die Edith en Cees kende. Een man uit die groep begon zo tegen mij te praten. Ik kende hem eigenlijk niet, maar ik dacht ik klets wel wat met die meneer wel gezellig!

Zondag 29 maart

Hmm een dagboek bij houden is toch nog best een heel werk…maar ik hou het vol anders weet ik echt niet meer wat er is gebeurd. We maken zoveel mee op één dag! Ik weet nu soms al niet meer wat we hebben gedaan. Jullie willen trouwens dat ik een reisverslag ga maken, ik ga mijn best doen hoor! Ik wil het natuurlijk ook op mijn site zetten, dus tja… en het is leuk voor later. Overigens zet ik hier natuurlijk niet alles in wat ik in mijn dagboek heb geschreven ;) dat is soms ook niet zo relevant voor iedereen dus…

Vandaag was een vrije dag dat is wel lekker even wat voor je zelf even relaxt en genieten van de zondag wel op een andere manier dan ik gewend ben in Nederland.

We zitten nu aan het meer van Galilea dit meer heeft drie namen dus misschien kennen jullie het wel onder een andere naam:
- meer van Galilea
- meer van Genezareth
- meer of zee van Tiberias

We gingen om een uurtje of elf naar het YMCA kapel aan het meer, om hier een kerkdienstje te houden. Vanuit de kapel keek je zo het meer over. Dat was wel bijzonder. De verhalen die Addie vertelde gingen zo ook meer leven. Na de dienst was het tiet voor à bakkie en à plakkie zouden ze in mijn dorp zeggen. Koffie/thee met cake. We zaten heerlijk in de zon en keken wederom uit over het meer. Ik vond het echt geweldig… nou heb ik wel heel veel met water dus misschien dat het daar aan lag. Nadat we verzadigd waren van de lekkernijen gingen we naar het restaurant. Hier konden we kiezen uit schnitzel en Petrusvis, de meeste kozen voor het laatste. We kregen er nog wat lekkere dingetjes bij en patat. Nadat we waren uitgegeten zijn we nog even naar het dorpje geweest, tja het is hier geen zondag en ik wilde ook een aantal kaartjes kopen en vandaag en volgende week zondag zijn de enige vrije dagen dus toch maar even kijken. Bovendien moest ik wel nu de kaarten versturen anders kwamen ze pas aan als ik al thuis was en dat is natuurlijk niet leuk. Met Matty & Joop en Liddy & Cees ben ik even de stad in gegaan. Kaarten hadden we zo gevonden, alleen postzegels moest je bij het postkantoor halen. Daar was een wat ingewikkeld nummertjes systeem, maar gelukkig was er een aardige portier (of zoiets) die ons wel wilde helpen. Wij hadden nummer 52 en nummer 40 was aan de beurt, das nog lang wachten en we hadden niet zoveel tijd :(. We dachten dus dat gaan we nooit redden, over ongeveer 20 minuten zou de bus weg gaan, dus moesten we daar weer zijn. Het ging redelijk snel alleen bij de laatste voor ons ging het heel lang duren. Maar toen waren we toch eindelijk aan de beurt… de mannen waren alvast terug gegaan zo konden zij zeggen dat de bus nog even moest wachten. Het was nog even een gedoe met geld maar uiteindelijk kwam alles goed en zijn we snel naar de bus terug gelopen en precies op tijd kwamen we daar weer aan we hadden zelfs nog één minuut over, hadden we dus niet hoeven te rennen.

Bij het Hotel gingen we heerlijk op het gazon liggen zonnen. Na een tijdje ging ik met Lidy & Jan en Matty & Joop een stuk wandelen naar de stad. We hebben de kaarten gepost, ben benieuwd wanneer ze aan komen? In de stad gingen we even wat drinken op het terras, we konden niet met euro’s betalen dus we hadden bijna moeten afwassen… maar gelukkig konden we wat euro’s ruilen voor sjekkels in de winkel die aan de overkant was.

Toen we bijna bij het hotel waren, kwamen we een vrouw tegen die tegen ons begon te praten en naar een kat wees. Ze zei iets van: “freedom, freedom”. Ik dacht die kat is aangereden en gewond of zo. Maar toen ik hem zag, zag ik dat er een glazen pot om zijn kop zat. Echt heel zielig. Er had waarschijnlijk iets van vis in gezeten? En de kat zal wel gedacht hebben das lekker… Alleen toen kon hij er dus niet meer uit en zat hij met zijn kop klem in een glazen pot. Jan ging kijken en probeerde de pot er af te rukken, maar dat lukte niet. Het beestje raakte wel een beetje in paniek. Jan pakte een steen en probeerde zo het glas stuk te slaan. Dit lukte bij de tweede keer. Die kat nam een SPRONG!!!! En vloog de weg over. KNAL tegen een auto, ik schrok me kapot, ik dacht nu is hij toch nog dood? Maar hij rende weg… we denken dat hij geluk heeft gehad want het glas zat nog wel om zijn nek na die botsing hoorde je het glas breken dus nu was hij weer bevrijd. De vrouw stond al die tijd ook nog te kijken, ze stond daar heel geschokt, ze zal ook wel gedacht hebben, “nu wordt hij nog aangereden”. Ik stelde haar gerust en zei: “he’s free”.
Zo was het maar goed dat we een andere weg waren in geslagen zo heeft Jan weer een kat gered :).

Nou dat was het voor deze dag… morgen is er weer een nieuwe drukke dag.

Maandag 30 april

Vandaag weer een nieuwe dag, weer één met veel bezichtigingen. Als eerste gingen we naar de berg der Zaligsprekingen. Waar Jezus de bergrede heeft gehouden, dit staat in Mat. 5. Boven op de berg was een kapel gebouwd, op elke heilige plaats is een kerk gebouwd dus dat is niet zo verwonderlijk. Voor de kapel heeft Addie of was het deze keer Cees? de berg rede nog voor gelezen. In de kapel was een mis bezig. Je mocht er wel naar binnen gaan, je verstond er alleen niets van. Maar ik heb maar een beetje rond gekeken in het kapelletje. In de koepel van de kapel, waren ramen waarin, in het glas in lood de zaligsprekingen stonden geschreven in het Hebreeuws. Er waren ook schilderrijen, over de lijdensweg van Jezus. Buiten was het ook mooi aangelegd, alleen is het wel vol met toeristen. We gingen weer met de bus verder, nou ja verder denk dat we iets meer als 100 meter hebben gereden toen mochten we er alweer uit. Hier gingen we een wandeling naar beneden maken. Het was een mooie wandeling je liep zo tussen de bloemenvelden zeg maar… en als je naar links keek kon je het meer over kijken. Er werden wederom veel foto’s van bloemen gemaakt…

Iedereen is heel beneden aangekomen, wat nog wel lastig was, het laatste stukje was namelijk best stijl en je moest goed uitkijken waar je je voeten neer zetten. Toen we dan beneden aan kwamen moesten we nog even wachten op de bus, die ons naar een restaurantje bracht, waar we thee en koffie gingen drinken ( we hadden trouwens een andere buschauffeur gekregen, ik weet alleen niet hoe hij heet).

De koffie en thee is nog een verhaal apart. Ze drinken hier van die poederkoffie uit een zakje wat je in je kopje doet en dan heet water er over. Das echt smerig, denk ik, zo ziet het er namelijk wel uit er drijft namelijk allemaal prut in enzo. De thee komen ze hier al aangemaakt brengen dus je kan hem niet op je eigen smaak maken. En meestal zit het zakje er nog in en is het zwarte thee… Maar goed na wat gemopper en gelach om de koffie (je kan er maar beter om lachen dan gaan huilen) gingen we weer verder. We gingen nu naar Capernaum. Hier zou het huis van de schoonmoeder van Petrus hebben gestaan. Waar deze gestaan heeft, staat nu een kerk, verrassend he ;)… Maar de kerk was wel mooi gebouwd, de kerk was boven de fundamenten gebouwd van het huis. Zo kon je dus, de fundamenten zien. In het midden van de kerk, kan je ook naar beneden kijken naar de fundamenten.
Aan het begin kom je eerst nog een beeld tegen van Petrus die twee sleutels bij zich draagt, voor de hemel en de aarde, omdat Petrus de toegangspoort is.

Er lagen ook brokstukken van zuilen met daarop het reliëf van zeven vruchten: druiven; dadels; olijfen; vijgen; granaatappel; gerst en tarwe. Anneke vertelde een verhaal, dat er in de granaatappel 613 pitten zouden zitten en dit is ook het aantal goede werken wat de Jood moet doen. De andere vruchten hebben ook een betekenis, maar die werden niet verteld.

Na wat hebben rondgelopen, gingen we terug naar de bus en vervolgde we onze weg naar Tabga. Hier zou Jezus aan zijn discipelen zijn verschenen toen zij de hele nacht hadden gevist maar niets hadden gevangen. Jezus zei toen dat ze de netten aan de andere kant moesten uitgooien. Dit verhaal kan je o.a. lezen in Luc. 21
Ook zijn we daar in een kerk geweest, waar een mozaïek was van het verhaal van de wonderbaarlijke spijziging Mat. 14:13-21 op de mozaïek stonden alleen vier broden afgebeeld maar Anneke zegt dan: “dat Jezus zegt ik ben het brood”, zo kom je dan op vijf.

Anneke verteld over cactussen die langs de weg staan, die cactussen heetten Sabras. Deze zijn ruw en heeft vervellende doorns, maar is heel zoet van binnen. De kinderen die in Israël worden geboren noemen ze ook Sabras. Omdat ze net zo zijn als die schil. Ze zijn ruw en niet erg beleefd en nog iets maar dat weet ik niet meer, maar zoet van binnen.

Na de lunch, een stokbroodje met kaas of tonijn, gingen we met een treintje door de kiboets. Waar we dus zo ongeveer het verhaal hoorde over het ontstaan, alleen sommige stukken werden overgeslagen. Dat mochten we vast niet horen… We reden ook door een bananenplantage en kregen hier uitleg over hoe de bananen werden gekweekt.

Toen we weer terug kwamen, was het ineens gaan waaien. Net als in de bijbel staat geschreven dat er opeens wind komt op steken… Gelukkig konden we nog wel met het bootje varen. Alleen gingen we nu niet helemaal naar de overkant maar tot halverwege en weer terug. Was echt heerlijk die opspattende golven tegen je aan… en dan erbij bedenken dat zo’n 2000 jaar geleden Jezus hier over het water liep of dat andere verhaal over de storm.

Op weg naar het hotel gingen we over de Jordaan waar die uit het meer stroomt. Op deze plek werd ook gedoopt en we gingen hier even kijken. Dat was aan de ene kant wel mooi en bijzonder, maar aan de andere kant dacht ik: “hoeveel betekend het als je als toerrist je hier zo massaal laat dopen?!? Een aantal uit de groep zeiden nog nou Anouk als je nog wil laten dopen… maar ik zei dat hoeft niet meer hoor ik ben één keer gedoopt en dat is goed.

De dagafsluiting deden we gezamenlijk met een groep die dezelfde reis als ons deed, alleen dan andersom, zij waren in Jeruzalem begonnen. Zij wilden graag samen met ons zingen, dus vandaar de gezamenlijke afsluiting.

Dinsdag 31 maart

Vanochtend moesten we vroeg op. Het was schitterend weer.
Ik ging bij de achter deur zitten in de bus, op een gegeven moment keek ik naar beneden, dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Want er zat een gigantische kier, tussen de deur. Vandaar dus dat het tochtte, dat was ook de reden dat ik naar beneden keek.
Eerst gingen we naar een natuurpark: Gambla. Waar we als eerste op een dorpje of Joodse nederzetting (ruïne) uit keken. Dit dorpje zette zich af tegen het Romeinse leger en was, ondanks dat het een klein dorpje was, het leger te slim af. Dus ze hebben heel lang op zichzelf geleefd. Toen het leger toch uiteindelijk het dorp innamen, heeft de bevolking, zich van de berg af gestort (zelfdoding). Ze wilden liever dood zijn dan onderbezetting leven.

In het natuurgebied was het heerlijk rustig en kon je veel vogels horen en er waren weer volop veel mooie bloemen. In de verte hebben we de vaalgieren gezien, deze zijn hier aan het broeden.

Het was even heerlijk geen andere toeristen om je heen te hebben!!!

Toen zijn we verder gereden, eerst langs de Hermon. Vanaf een uitkijkplaats dan… hier lag ook een stuk bufferland en tegenover lag Syrië. In het buffer land was een kamp van de VN en achter ons werden we in de gaten gehouden door het Israëlische leger. Die houden daar echt alles in de gaten!! Dat was ook de enige keer, af gezien van de controles bij de grens overgang en een aantal checkpoint op de weg, dat we hier echt mee werden geconfronteerd. Overigens heb ik mij nooit onveilig gevoeld…

De reis ging verder door het Golan gebergte en het Golandal het eindpunt was Tel Dan, hier hebben we eerst geluncht en een mooie wandelinggemaakt langs de oevers van de Danrivier dit is een Bronrivier van de Jordaan. We hebben een hele tocht gemaakt over, een gebouwde brug over de rivier en stapstenen, langs watervallen en waterbronnen waar het water zo ergens uit de grond komt. Nou ja het water zoekt hier zelf zijn weg of zo en omdat er veel begroeiing is, komt het soms zo ergens vandaan of zo. Ik vond dit super gaaf om te doen!! Ik heb wel bewondering voor de ouderen in de groep die, dit ook gewoon deden!! We hebben nog een specht gehoord, maar konden hem helaas niet ontdekken, waar hij zat…

Na deze mooie tocht gingen we nog naar het dorpje Sefad, dit is een kunstenaars dorpje. Hier zijn we eigenlijk alleen maar door gewandeld. Omdat ik (en ik denk wel meerdere) best wel moe was, is dit een beetje langs mij heen gegaan.

Soms krijgen we ook echt zoveel informatie… en weet je ’s avonds niet meer precies wat je allemaal hebt gedaan.

Woensdag 1 april

Vanmorgen was het vroeg op 06.30uur was de wake-up call. We vertrekken vandaag uit Tiberias en gaan op weg naar Jeruzalem. We reizen via Laag Galilea, gisteren waren we in Hoog Galilea. Toen Jezus naar Jeruzalem ging liep hij ook langs deze weg.

We brengen eerst een bezoek aan de Tabor, dat is de berg van de verheerlijking, dit verhaal kun je o.a. lezen in Mat. 17: 1- 13. Omdat de touringcar er niet kan komen, gaan we met taxibusjes verder naar boven. De taxi waarin ik in zat sjeesde zo over de berg heen zo vlogen we naar boven. We zijn nog net niet uit de bocht gevlogen ;). We waren lekker vroeg, dus nog niet zoveel toeristen en dat vond ik wel fijn. Sommige plaatsen zijn erg toeristisch gemaakt, dat is wel jammer, want dan heb je er niet meer zoveel gevoel bij of zo.
Boven hadden we een mooi uitzicht over Jizreël dat betekend god zal zaaien, alleen weet ik niet over welke god het hier gaat want volgens mij is Jizreël een heidense plaats vanuit de bijbel. Zoals op alle heilige plaatsen in Israël is ook hier weer een kerk gebouwd. Annie las hier ook het verhaal van de verheerlijking voor.

We hadden weer een extraatje, we gingen namelijk koffie drinken in Beit She’an, hier zijn Saul en zijn zonen aan de muur de muur genageld 1 Sam. 31(: 10 staat dat dit gebeurt daar).
We konden de opgravingen zien vanaf de plek dat we koffie dronken, we keken er zo over uit en konden zo ook wat foto’s maken. We zijn er dus verder niet in geweest.

Iets noordelijker van Beit She’an zijn we zaterdag de grens over gegaan.

We rijden verder en komen nu langs een checkpoint, deze kan in de toekomst een grensovergang worden, als het deel weer van de Palestijnen wordt. Maar nu is het nog een checkpoint dus kunnen we verder gewoon doorrijden.

We gaan in Qumran lunchen, dat viel een beetje tegen, maar goed je kan niet altijd alles hebben… en over het algemeen is het eten super goed. Bij Qumran, dat is vlak bij de dode zee, zijn de dode zee rollen gevonden. Er is daar allemaal gebergte, waar je grotten in zag, waar de dode zee rollen dus hebben in gelegen.

Toen we verder reden naar Jeruzalem, kwamen we op een gegeven moment in een stuk bufferland, dat tussen Jordanië en Israël ligt. Dat stuk is beveiligd met een hek. Als je wat tegen het hek aangooit, of er dus zelf tegenaan komt gaan er alarmen af. Ik denk in een centrale of zo, dat is niet echt verteld. Het zand wat voor het hek ligt wordt ook elke week of misschien wel vaker vlak geveegd. Dit is niet de grens, de grens is namelijk de Jordaan.

Jeruzalem ligt 800 meter boven de zee spiegel en de dode zee ligt 400 meter onder de zee spiegel, We moesten dus 1200 meter klimmen en dat was best te merken aan je oren :(
En dat moeten we later in de week weer dalen…

We zijn om Jericho gereden en zo de stad Jeruzalem binnen gegaan. Waar we werden afgezet op de Olijfberg. Je hebt daar een mooi uitzicht over de stad en het tempelplein. Vanaf de Olijfberg gaan we lopend verder. Als eerste lopen we naar Dominus Flevit dit is een kerkje, het is een Latijnse benaming voor ‘meester weent’ in de bijbel staat dat Jezus om de stad moest huilen Luc 19: 37-44 dat zou dus hier zijn geweest.

Hier zijn we in een kerkje geweest en hebben toen het verhaal gelezen dat Jezus aan zijn leerlingen vroeg om een ezel te halen, waar nog niet op gereden was. Dat begint bij Luc. 19: 29 e.v. We zongen ook nog het lied Laudate omnes Gentes = “ Looft alle volken verheugt u in de Heer”.

Hierna gingen we naar de hof van Getsemane, hier staan alleen nog maar een paar hele oude olijfbomen, en er is natuurlijk weer een kerk gebouwd, de meeste mensen viel dit ook erg tegen. Voor mij viel het ook tegen, het is wel bijzonder om daar te zijn. Maar het is zo anders… je kunt dat niet echt uitleggen denk ik.

Via de Via Dolorasa lopen we verder de stad in, dit is de lijdensweg van Jezus die is uitgebeeld, elke belangrijke gebeurtenis is een statie:

• Statie I → Jezus wordt veroordeeld door Pontius Pilatus;
• Statie II → Jezus neemt het kruis op;
• Statie II → Jezus valt voor het eerst onder het kruis;
• Statie IV → Jezus ontmoet zijn moeder;
• Statie V → Simon van Cyrene helpt Jezus het kruis te dragen;
• Statie VI → Veronica reikt Jezus de zweet doek aan;
• Statie VII → Jezus val voor de tweede keer onder het kruis;
• Statie VIII → Jezus spreekt de wenende vrouwen toe;
• Statie IX → Jezus valt voor de derde keer;
• Statie X → Jezus wordt van zijn kleren beroofd;
• Statie XI → Jezus wordt aan het kruis genageld;
• Statie XII → Jezus sterft aan het kruis;
• Statie XIII → de dode Jezus wordt in de armen van zijn moeder gelegd;
• Statie XIV → Jezus wordt in het graf gelegd.

Niet alle statiën worden in de bijbel genoemd. Vandaag liepen we een gedeelte (tot sowieso statie VIII) van deze weg, het andere gedeelte volgt de volgende dag.

Langs deze weg waren nu erg veel winkels logisch natuurlijk want er komen zoveel toeristen over!! Alleen niet fijn om te lopen en ik hou ook niet van winkelen, alleen als het “echt” moet.

We kwamen ook langs Bethesda, waar Jezus de man die al 38 jaar ziek was genas Joh. 5. Hier staat ook de st. Annaklooster, in dit klooster of kerk is een hele mooie akoestiek. Hier hebben we ook wat liederen gezongen, dit moest wel wat langzamer dan je gewend bent anders klinkt het nergens naar. We zongen ook weer Laudate omnes Gentes, op dat moment zat er ook een vrouw in de kerk die met ons mee zong, dit vond ik heel bijzonder. Die vrouw kwam weet ik veel waar vandaan en kan gewoon met ons mee zingen. Het is natuurlijk wel een andere taal dan Nederlands, maar toch vond ik het mooi, dat een vrouw die je niet kent met je mee zingt. Zo zie je maar dat muziek, zoals Anneke vertelde, een universele taal is :).

Na een lange tocht, ben ik, en nog meer mensen helemaal uitgeteld… heb hoofdpijn en ben super moe. Op naar het volgende hotel dus, lekker douche en zo…

Nadat iedereen zich weer heeft geïnstalleerd, gingen we eten. Ik had nog steeds hoofdpijn en van de soep werd ik al een beetje misselijk, maar ik ben toch maar verder gaan eten, dan maar niet zoveel eten. Het eten was ook iets minder uitgebreid dan ons vorige hotel.

Ik heb nog een nieuw toetje uitgevonden ;) doordat ik de Jelly Belly (ja zo noem ik het maar) waar overigens geen smaak aan zat, volgens Matty, en de mouse, met koffiesmaak wat ik niet lustte, door elkaar had geprakt… het smaakte zowaar nog wel ;) maar de volgende dag stond het niet op het menu ;-P hihi. Zoals jullie wel gemerkt hadden was de hoofdpijn weer over, eten doet dus toch nog goed!

Donderdag 2 april

Na een heerlijke nacht slapen, kan ik er weer helemaal tegenaan… schreef ik zaterdag nog dat ik al te veel foto’s heb gemaakt en dat ik hoopte dat ik het met het kaartje redde. Vandaag is mijn camera kapot gegaan en daar baal ik enorm van :( :( :(

We begonnen vandaag op de tempelberg. We hadden super geluk het was nog niet zo druk dus konden we snel doorlopen. Eerst gingen we naar het gedeelte van de Moslims, je loopt dan een houtenbrug over (dat is tijdelijk) vanaf die houtenbrug kon je ook op de Klaagmuur kijken. Voordat we dit mochten betreden, werden we eerst gecontroleerd, of we niets gevaarlijks bij ons hadden en Bijbels zijn ook verboden, op het gedeelte van de Moslims. Daar gingen we dus als eerste naar toe en liepen zo rond en kwamen later in op het Joodse gedeelte, waar we dus weer gecontroleerd werden. Zo kwamen we op het tempelplein voor de Klaagmuur, de mannen en vrouwen worden hier gescheiden, dit word gedaan zodat de mannen niet worden afgeleid door de schoonheid van een vrouw. De mannen hebben wel een veel groter gedeelte, dan de vrouwen. Ook mag je op het plein, bij het gedeelte van de Moslims in ieder geval, niet laten zien dat je verliefd bent.

Bij de Klaagmuur was het ook feest want er waren een aantal jongetjes die hun Bar-mitswa deden. Toen wij later ergens in een straat liepen kwam een hele feestvierende familie door de staat dansen, lopen, zingend en musicerend.

We zijn weer in heel veel kerken geweest, dus ik weet niet meer precies alles, wat waar bij hoort. We zijn o.a. in de Heilige grafkerk geweest, hier kan je de berg en het graf aanraken, waarvan ze zeggen dat Jezus daar gekruisigd is en begraven. Ikzelf heb dit niet gedaan, omdat het voor mij niet zoveel zegt, omdat aan te raken. Het is wel bijzonder om hier te zijn, alleen zoals ik al eerder schreef, is het door alles erom heen, heel anders dan het ooit was. Maar toch blijft het bijzonder dat ik hier loop.

We mochten na het eten even winkelen of wat voor onszelf doen in de soeks. Edith, Jan, Albrecht, Sija, Marja en ik waren ook een stukje in het overdekte gedeelte gegaan. Alleen moesten we weer op een bepaalde tijd terug zijn omdat we toen weer verder gingen. Die tijd was al bijna aangebroken en we waren nog ergens midden in de soek En waar moeten we nu heen?! Na even zoeken en vragen zij we er toch uitgekomen op dezelfde plek als we er in gingen, hoe we zijn gelopen heb ik echt geen idee van, want voor mij gevoel, zijn we toch zo gelopen dat we niet op dezelfde plaats zouden uitkomen. Maar ja maakt ook niet zoveel uit… we zijn er in ieder geval uitgekomen en nog op tijd ook!

We gingen ook naar de kerk waar Maria ligt begraven en daarna gingen we naar de st. Petrus Gallicantu en het Cenakel. Het st. Petrus Gallicantu zijn drie kerken onder elkaar en in de onderste kerk was de kelder waar Jezus voor één nacht gevangen zat, in het huis van Kajafas.

De avond hadden we een lichttoer en zijn toen over de markt gelopen. Hier zie je heeeeel veeeel Joodse mannen die boodschappen doen, voor de vrijdag en zaterdag. Het ziet er letterlijk en figuurlijk zwart van de mensen, ze dragen natuurlijk ook allemaal zwarte kleding…
Het was wel gaaf zo’n markt ook al waren het veel al dezelfde kraampjes: vis, koekjes, groente/fruit, koekjes, dadels/noten, koekjes, brood etc. etc. de een schreeuwde nog harder dan de ander op zijn koopwaar te verkopen.

Na de markt nog even op de Olijfberg geweest en uitgekeken over de stad in het donker met duizenden lichtjes…

Vrijdag 3 april 2009

Vandaag gingen we als eerste naar de menora, bij Kinret als ik het goed onthouden heb. Er was gelukkig maar één groep toeristen. De laatste dagen hebben we steeds geluk gehad, dat het rustig is.

Op de menora staat de geschiedenis van Israël uitgebeeld en daar kregen we uitleg over.

Toen we daar klaar waren gingen we op weg naar Yad Vashem, hier is een museum (Holocaust museum) over de geschiedenis van de Joden voor de oorlog tijdens de oorlog en daarna. Dit was erg indrukwekkend, dat kan je niet beschrijven dat moet je echt zelf gezien hebben!!! Omdat te begrijpen. Iedereen was ook erg onder de indruk.

Eerst lieten ze een film zien van hoe de joden leefden voor de oorlog (vrolijk en samen) en dan liep je verder en zag je wat er allemaal gebeurd was… dat hoef ik hier niet allemaal te gaan vertellen, want dat weet iedereen wel ongeveer. Het museum liep zigzaggend en had verschillende hoeken waar in er uitleg werd gegeven. Alles wat ik op school heb geleerd over de oorlog werd hier meer werkelijkheid voor mij…

Toen we buiten waren hadden we een mooi uitzicht, even bij komen van al dat verschrikkelijke wat je binnen hebt gezien. We gingen verder, nu weer met de gids, naar het offergebouw, zo noem ik het maar hoor. Het was gebouwd zoals een altaar eruit ziet. Binnen brand een vuur en staan de namen op de vloer geschreven van concentratiekampen.

Uiteindelijk kwamen we bij de nagedachtenis van de kinderen. Hier was het pikkedonker, doordat ik niets kan zien in het donker stond ik te wachten, om achteraan te sluiten. Maar Heimen nam mij mee aan de hand en leidde mij zo weer verder, (zo voelen mij cliënten zich dus ook!! Krijg steeds meer bewondering voor ze!!!)
Maar goed even terug naar het begin. Het was dus pikkedonker, de namen van de kinderen die omgekomen zijn worden opgelezen en dat zijn er een heleboel… Het leek net of je in een heelal liep, met allemaal sterren om je heen.
Eigenlijk is het gemaakt met spiegels en twee kaarsjes, de spiegels zijn op een bepaalde manier neergezet waardoor het lijkt als of je allemaal kaarsjes om je heen ziet…

Na de lunch gingen we naar een diamant slijperij, dit was puur commercieel, wel interessant maar dan wel om heel snel door te lopen… Als extraatje reden we vandaag een stukje van de weg die naar Bethlehem gaat. Tot we bij een grens kwamen van de Palestijnen toen zijn we om gedraaid.

We gingen op weg naar Eim Karem, bron van de wijngaard. Hier zijn we in twee kerken geweest… op de plaats waar Maria en Elisabeth elkaar ontmoeten en waar Johannes geboren is. Lucas 1 : 39 e.v. Ik heb hier verder eigenlijk niet zoveel over te vertellen.

We waren op tijd weer terug, zo konden we nog even naar het hotel om ons op te frissen en warme kleding aan te trekken… we gingen nog naar de Klaagmuur om te kijken hoe de Sabbat wordt ingeluid.

Erg bijzonder zoveel Joden bij elkaar. Tegen de muur psalmen en teksten op zeggend… Onderweg zag ik ook joden lopen die de Thora aan het lezen waren, gewoon lopend op straat!!!
We bleven hier ongeveer een halfuurtje en gingen toen weer naar het hotel, wel een heel andere weg, want de weg die we normaal namen gaat dicht op sabbat, je mag dan namelijk niet werken, je mag ook geen foto’s maken, maar dit werd door toeristen wel stiekem gedaan…

Zaterdag 4 april

Vandaag weer een nieuwe dag, eentje zonder kerken, tempels en heilige plaatsen…
We gaan Jeruzalem verlaten en gaan weer terug naar Jordanië!!! En omdat we vandaag niet “heilig gekleed” hoeven, werden de korte kleren uit de koffer getrokken ;)…
We moesten wel vroeg op en daar had ik voor het eerst moeite mee, dus nog even blijven liggen toen de wekker ging… maar niet te lang want de koffer moet om 7.00 uur bij de deur staan en dat heb ik precies gered :).

We reden langs dadelplantages, de geiten zijn we dit keer niet tegen gekomen. De geiten dienen voor “biologisch groeien” geiten eten het onkruid op en poepen → dus ze hoeven niet het onkruid te bestrijden met chemische middelen en de bemesting komt van de geiten.

We rijden verder door de woestijn en langs de dode zee. Waar Anneke verteld over modderputten waar je in kan zakken. Ze verteld een verhaal over een man, een rabbi, die in zo’n put was gevallen. Je kan wel 10 meter naar beneden vallen… In Gen : 14 : 10 staat ook wat geschreven over deze putten.

Als eerste gingen we naar Ein Kedy dit betekend huis van de steenbok. Deze plaats is bekent van het verhaal van David en Saul, dat David, Saul kan doden maar dit niet doet en in plaats daarvan een stukje van zijn mantel afsnijd 1 Sam: 24.

Het was hier erg mooi!!! Je liep over rotsen langs watervallen en door beekjes. Bij één waterval, waar we ook foto’s hebben gemaakt, moest ik denken aan dat liedje van: “als een hert dat verlangt naar water”.
Het was echt schitterend. Er is een vogel die alleen in dit gedeelte voorkomt, weet alleen niet meer hoe hij heet, die hebben we ook gezien.

De sodomsappel hebben we niet gezien. Dit is een giftige appel… als je daar tegenaan slaat komt er zwarte stof uit, dat is giftig. Anneke zei dat het wel hielp als je, je hoofd stootte dan zeg je: “sodomsappel” haha die moeten we dus onthouden ;).

Nadat we deze prachtige wandeling hadden gemaakt gingen we verder op weg naar de dode zee, de koffie en de lunch. De koffie liet ik maar even voor wat het was, we hadden namelijk niet zo lang de tijd en ik wil natuurlijk wel even genieten van de dode zee :)
Dit was echt een hele aparte ervaring. Ze zeggen dat je niet kan zwemmen, dat heb ik natuurlijk wel uitgeprobeerd. Het zwemmen lukte wel, maar het voelt heel raar…

Op een gegeven moment wilde ik gaan staan, maar hier was het al te diep en kon ik niet staan. Normaal gesproken ga je dan kopje onder en zink je eerst naar de bodem om vervolgens proestend weer boven te komen. Maar hier was dat niet zo, ik werd gelijk omhoog gedrukt en zweefde als het ware …

zoutkorrel wat in de zee lag

Toen we na de lunch verder reden kwamen we langs Sodom en Gomora, dit zijn nu alleen nog maar zoutrotsen. Heel veel en heel hoog!!! Ergens bovenop de rotsen stak nog een pilaar er boven uit. Dat zou de vrouw van Lot zijn?!? Alleen is ze wel gegroeid in die jaren (groter geworden), ik weet het zo net nog niet hoor… sommige dingen moet je maar met een korrel zout nemen (wat toepasselijk) en sommige dingen met een hele grote korrel of een handvol korrels ;).

We rijden weer verder door de woestijn. Ik dacht bij de woestijn altijd aan zand, zand en nog een zand. Zeg maar één hele hele hele grote zandbak… Maar hier waren juist heel veel rotsen. Zo oneindig uitgestrekt! dat ik mij niet kan voorstellen dat Israël veel kleiner is dan Nederland.

Wiege en Carry zeiden bij de dagsluiting over hoe de bijbel begint: “De aarde was woest en ledig”. Het was een mooie vergelijking met wat we zagen in de woestijn… alleen heb ik altijd nog een beeld van water erbij en dat is in de woestijn alleen als het geregend heeft in het binnenland. De dode zee ligt namelijk 400 meter onder de zee spiegel en is ook het laagste gedeelte, dus als het in het binnenland veel regent stroomt het water met geweld naar beneden…

Na lang rijden kwamen we bij Yotvata en hier stopten we even om wat te drinken, ijs te eten en nog even de laatste souvenirs te kopen… Bij de grens zou niets meer zijn, dus het was wel handig om nog wat te drinken in deze hitte…

Bij de grens aangekomen gingen we met zijn allen uit de bus. Dat was volgens Anneke, beter omdat ze anders de bus helemaal moesten controleren. En lopen zou sneller gaan… Nou moet je je voor stellen dat het minsten tussen de 30o C en de 40oC was... misschien nog warmer!? En dan moet je met je koffer van 20 kilo zeulen om nog maar niet te spreken van de handbagage… Nou ja anders had je misschien wel weer: bus in; bus uit; bus in; bus uit; bus in; bus uit gemoeten dus weet niet wat vermoeiender was geweest… alleen was het wel een heel eind lopen met je koffer.

Opzich verliep de overgang best vlot, ze hadden het wel weer over geen aangebroken levens middelen mee nemen, maar ook deze keer werden de koffers niet open gemaakt… Ik had mij maar weer op het ergste voorbereid, dan valt het altijd mee dacht ik… dat was ook zo, alleen moesten we wel weer vaak de paspoorten laten zien.

Toen we eenmaal door de douane heen waren kwam er al een bus aan, mooi dachten we… maar die bus bleek niet voor ons te zijn?!
De chauffeur kon ook geen Engels, dus het schoot ook niet echt op of zo met vragen of dit onze bus was.

Omdat er iemand ons zou opvangen, die ook nog de visums zou regelen, werd er naar het tour-Office gebeld en een half uur later, kwam er een man, ik noem het maar even een ambtenaar, hij had opdr. gekregen dat we om 17.00 uur zouden komen en dat hij er dan moest zijn. Nou dat was hij dus ook, alleen wij waren er eerder… Hij was er wel precies om 17.00 uur dus dat scheelt. Hij moest dus nog onze visums regelen en toen konden we in de bus stappen… die bus die er dus aan kwam rijden, toen wij klaar waren bij de grens, maar zei dat hij naar het vliegveld moest of zo?!?

Op naar het hotel, wat zou het nu weer voor hotel zijn en wat voor kamer? Das altijd weer een verrassing… Het is een beetje een oud hotel, maar verder zijn het wel mooie grote kamers, te minste mijn kamer! Hier blijven we voor twee nachten dan vertrekken we naar Petra.

Zondag 5 april

Vandaag hebben we een vrije dag. Vanochtend gingen we naar een Grieks Orthodoxe kerk, je kan hier gewoon in- en uitlopen en wij kwamen ergens halverwege binnen. Ze waren toen bezig met de gebeden volgens Addie. De priester had een rode mantel aan en stond met zijn gezicht van de mensen af, wij keken dus naar zijn rug. Hij stond ook niet in de kerk maar in het iconostase een soort “heilig”stukje (ik weet niet zeker of het zo heet, maar aan de beschrijving op internet denk ik van wel ). De priester deed mij meer aan een sinterklaas denken, met zijn lange baard en haren, alleen had hij een mooiere mantel aan.

Ik verstond er natuurlijk helemaal niets van. Ik vond het erg veel op de katholieken kerk lijken. Ik ben op een gegeven moment ook weg gegaan. Voor mij idee waren ze een soort toneelstukje aan het opvoeren, steeds een rondje lopen door de kerk. Het was wel leuk om een keer mee te maken, maar verder zei het me echt niets.

Na de kerkdienst zijn we weer terug gegaan naar het hotel en gingen daar een kopje koffie/thee drinken. Tot het eten hadden we even tijd voor onszelf. De lunch was een halfuur verzet, omdat de vis anders nog niet gaar zou zijn, die vis zwom ’s ochtends nog in de zee. Voor een aantal mensen, die naar het strand wilden, kwam dat niet zo goed uit, omdat het pendelbusje dan weg zou zijn. Maar ze hadden geregeld dat het busje op ons zou wachten. Uiteindelijk bleek dat de bus niet op ons gewacht had :( ik dacht dus daar gaat mijn middagje aan de Rode zee… maar goed de mensen van de receptie belde met de chauffeur van het busje en we zouden ong. 5 minuten moeten wachten, dan zou er een busje komen om ons toch naar het strand te brengen.

De band moest nog verwisseld worden en het was een oud busje en het was volgens mij niet het pendelbusje, maar ja, als hij ons maar naar het strand brengt!!
Als we er eerst maar in zitten, in ieder geval, de deur wilde niet open, die moesten ze open duwen en toen glipte er één jongen in om voor ons de achter deur te openen. Toen we binnen kwamen kregen we een klap in ons gezicht zo warm was het daar, de airco deed het niet dus heel veel koeler werd het ook niet. Je wilt niet weten wat er op de achterbank lag… en dat was nog maar het begin.

Het reed, met namen op HET REED, ons naar het strand. Tot dat we stil moesten staan voor een verkeerslicht. Inmiddels alweer groen geworden en weer rood. De chauffeur kreeg hem niet in de eerste versnelling, na veel pogingen gekraak, gekras en gesteun liep Jan naar voren en toen ging die eindelijk zo zonder dat Jan wat deed.
Nou weer verder rijden op naar the beach, maar nee hoor we belanden bij een wasmachines, koelkasten, magnetronen enz. dumpplaats?! We moesten even 2 min. wachten… onder tussen werd er nog een weer eens een band verwisseld. Mochten we niet naar buiten, zou wel niet zo gastvrij zijn of zo? en werd het steeds heter in de bus… Gelukkig mochten we later wel naar buiten, ze hadden natuurlijk wel door dat het ook niet bevorderlijk was om in die hitte te blijven zitten …
… na een tijdje kwam er een ander busje aan, waar we in moesten gaan zitten, het busje reed niet gelijk weg, dus we zeiden tegen elkaar: “straks moeten we weer terug in die andere bus, is deze bus alleen maar om even in de koelte te zitten (hier zat wel airco in).

Ondertussen werd het een lokale bewoner ook te heet en legde zijn hoofd in één van de vriezers die daar stonden ;)

En eindelijk gingen we verder, op naar het strand, hoop ik dan maar…overigens wel in dat busje met airco.

Gelukkig gingen we toen wel rechtstreeks naar het strand. Het was een mooi strand, mooi koraal in de zee en mooie visjes!! Jan en Cees hadden hun snorkelset mee en ik mocht dat even lenen, zo kon ik het nog beter bekijken

Het was er echt heerlijk!

Op de terug weg zaten we weer in een ander busje, hiervan kon de deur niet dicht, denk ik, want deze lieten ze gewoon open staan tijdens het rijden. En als ze nou zachtjes reden, maar nee hoor ze doen hier wie het hardst kan rijden… maar ja hij had wel een goede airco ;-)

Eenmaal terug in het hotel, weer douche en de koffers inpakken want morgen gaan we weer verder…

Maandag 6 april

Vandaag vertrekken we naar Petra, maar eerst gaan we nog naar Wadi Rum. De chauffeur, Samier, rijdt ons de laatste dagen rond. We rijden over de Koningsweg, dit is de weg die Mozes en het volk ook heeft gelopen toen ze op weg waren naar het beloofde land.

Na een tijdje slaan we af op weg naar Wadi Rum. We rijden nu wel in een zandwoestijn en er zijn reusachtige rotsen die schieten ineens omhoog.

Als we bij Wadi Rum aankomen, moeten we nog even wachten voor we met een Jeep de woestijn in gaan. Omdat we in de woestijn echt ons hoofd moeten bedekken, gaan Jan en Cees nog een Arabdoek kopen in een klein winkeltje. Ze willen die doek natuurlijk wel zo dragen als de Arabs dat ook doen. En de gesluierde vrouw in de winkel helpt hen daarbij.

Dan is het zover, we gaan met de Jeep de woestijn in. Dat was echt een hele ervaring! Toen we echt in de woestijn over het zand reden, werden we alle kanten opgeschud.

We maakten al heel snel een tussenstop bij een bedoeïenentent, om wat thee te drinken. Net als de bedoeïenen gewoon zitten op de grond. Even later gingen we weer verder… we komen langs heel veel rotsen, ze zijn echt reusachtig groot dat kan je bijna niet voorstellen. En het is net of ze zo uit de grond omhoog geschoten zijn…

Toen we weer in het dorpje waren, gingen we daar lunchen en daarna gingen we weer verder.
We hadden eerst nog wel zon gehad, maar het werd steeds bewolkter en later ging het ook nog regenen (ja regen in de woestijn komt ook voor alleen niet zo vaak) en waren er kleine zandstormen.

Na een lange tijd rijden komen we aan in Petra. Weer een ander hotel, aan de buiten kant zou je niet denken dat het een hotel is, maar van binnen is het best een mooi hotel.

Dinsdag 7 april

Vandaag gaan we dus naar Petra.

En hier komt het eerste verhaal van mijn Jordaanse “lovers” waar jullie natuurlijk allemaal op zitten te wachten… :)
Het begint dus bij het ontbijt. Ik zit met Netty en Jan te ontbijten, toen Khalifeh kwam zitten. Achter het brood stond een jongen die volgens Khalifeh nog geen vrouw had. Khalifeh zei tegen die jongen: “she a good girl” en zoiets van dat ik bij hem in de keuken ging werken….
***WORDT LATER VERVOLGT***

De weersvooruitzichten waren niet zo heel goed, maar vanmorgen scheen toch de zon al, dus we hadden goede hoop.

Van het hotel gingen we lopend naar de stad toe. Nadat we daar zijn gearriveerd, moeten we eerst nog een heel eind lopen, voordat we de kloof in kunnen lopen. Je kan dit ook op paarden doen of in een rijtuig. Een aantal van ons, neemt een paard en de rest gaat gewoon lopen. Ik dacht dat je, dan met het paard ook de kloof door zou lopen en dat wilde ik niet, maar dat was niet zo, dus uiteindelijk ben ik ook maar op een paard gestapt…

Toen we voor de kloof stonden, moesten we nog even wachten op de mensen die te voet waren gegaan. Om uiteindelijk, door de kloof te lopen en de oude stad binnen te gaan. Ik heb het al heel vaak gezegd, maar dit is ook weer onbeschrijfelijk… Je loopt daar tussen twee rotswanden, die 70m hoog zijn en soms wordt het pad heel smal. En aan het einde van de kloof zie je de schatkamer zo langzaam aan verschijnen en kom je in de ruïne stad.

Het begint wel weer af en toe te regenen :(. Maar achteraf hadden we best lekker weer, want als het deze dag heel warm en zonnig was geweest, weet ik niet of je wel zo lekker had gelopen?!

Tot de lunch worden we rondgeleid, daarna ben je vrij om te doen wat je zelf wil. Een aantal: Edith & Jan, Truus & Cees, Netty & Jan, Lidy & Jan, Addie & Cees en ik, gingen verder naar boven 900 traptreden op, naar het klooster. Het was wel een lastige tocht, want het waren geen gewone traptreden, zoals ik dacht, maar uitgehouwen uit de rotsen. Soms kwam er met een rotgang nog een ezel naar beneden of naar boven gerend en je hebt ook nog wel eens menselijke tegenliggers, maar ja die hebben ook last van jou dus… Of het er echt 900 zijn weet ik niet ik ben gestopt met tellen bij de 11 ;-P…

Maar na een lange tocht, die ik nu achteraf misschien toch wel weer zou maken (toen ik het net had gedaan zei ik van niet), kwamen we op een open plek waar het klooster was, na een kopje mint thee en weer nieuwe moed hebben verzameld. Gingen we naar een aantal uitkijkposten. Je kan hier oneindig ver kijken. Het is echt de moeite waard geweest… het is echt schitterend hier!

Volgens mij zou je ook het graf van Aaron kunnen zien, maar die hebben we niet meer gezien. Alleen vanochtend vanaf de straat hebben we het graf wel even gezien.

Nu de terug weg nog, meestal gaat dat, moeilijker maar het viel mee. We waren redelijk snel weer beneden… Bij het restaurant rusten we nog even uit en als het begint te regenen blijven we nog maar even schuilen. Toen het weer droog werd gingen we terug naar de kloof en weer terug naar het hotel.

Dat was nog best een eindje lopen hoor, ik dacht we zijn nu natuurlijk zo door die kloof heen, want terug is altijd sneller en op de heen weg hebben we ook vaak stil gestaan… maar er kwam geen eind aan die kloof, nou ja uiteindelijk natuurlijk wel, maar het duurde best nog wel een tijdje… terug in het hotel en na het eten hadden we natuurlijk weer dagsluiting.

*** VERVOLG VAN VANOCHTEND***
De zaal was nog gesloten dus Cees ging de sleutel halen. Die jongen van vanochtend kwam ook voorbij en zei: “ik haal de sleutel” tegen mij. (ik wist op dat moment niet dat Cees die al aan het halen was). Even later kwamen ze beide terug, die jongen bleef een beetje in de zaal hangen, en naar mij kijken… dus reden weer voor de nodige grapjes. Toen hij besloot om weg te gaan, bleef hij nog steeds kijken en liet de lift twee keer voorbij gaan…

Woensdag 8 april

Toen ik deze morgen in het restaurant kwam en ik bij Netty en Jan aan tafel ging zitten zei Netty: “je vriendje is er ook weer” op dat moment was hij vast in de keuken want hij was er niet toen ik mijn eten ging halen. Toen hij weer achter de broodtafel stond moest ik opeens voor iedereen brood halen?! maar dat heb ik maar niet gedaan, ik dacht kunnen jullie best zelf halen.

Vandaag is onze laatste dag :( we gaan weer richting Amman. We rijden hierheen over de Kings highway. Ze zeggen dat dit de weg is die Mozes en het volk zijn gegaan, naar het beloofde land, maar in de reisgids staat dat het niet bekend is waarom deze weg zo heet.

We moesten vandaag lang in de bus zitten, maar zien wel een mooie natuur wisseling: de woestijn gaat langzaam over in groener gras en meer bewoonbare wereld, wat een verschil om dat te zien!

We gaan vandaag ook nog naar Karak, dit is een kruisvaarderburcht. Was wel gaaf om hier rond te lopen. Ik heb nog even een stenenkogel opgetild. Khalifeh vond mij dus “a stong girl”!

Er was ook nog iets van een schoolreisje, want er waren heel veel Moslima’s in uniform, ze waren alleen erg vervelend… Addie zei dat dit komt door je kleding, korte kleding.

Na de lunch gaan we weer verder, we rijden een heel eind naar Wadi El-Mujib. De bus moet hier heel voorzichtig rijden, want er zijn hier alleen maar haarspeldbochten, tot we boven zijn. Hier hebben we wederom een mooi uitzicht!! Je voelt je er heel klein, omdat je daar op een berg staat en uitkijkt over een diep groot dal… (ook al zie ik de foto’s terug dat is nog heel anders dan de werkelijkheid…).

Addie las hier verschillende gedeeltes voor uit Deut. maar ik weet niet meer welke gedeeltes dit waren?! Mozes is hier met het volk langsgetrokken en vanaf dit punt mocht hij ook gaan vechten om het beloofde land binnen te gaan… (dit heeft Addie ook voorgelezen)

Even later vertrekken we weer en rijden we naar beneden door het dal, over het stuwmeer heen om dan via de andere kant weer omhoog te klimmen. Aan de andere kant, toen we weer helemaal boven waren, stopten we weer om hier te gaan kijken…

JA medereisgenoten hier komt het verhaal waarop jullie allemaal zitten te wachten…
Ik had eigenlijk niet zo’n zin om uit de bus te gaan. Ik kan toch geen foto’s maken en het is het zelfde als ik net ook heb gezien, alleen dan van de andere kant af. Maar ja, ik kan nog een hele tijd in de bus zitten, dacht ik. Dus laat ik maar even uitstappen. Dan ga ik wel even ergens zitten om van het uitzicht te genieten, tenslotte zie ik dit ook niet elke dag, als ik uit het keukenraam kijk…

Ik stap uit de bus en er komt een jongen op mij af die in gebroken Nederlands tegen mij begon te praten: “jij bent mooi”, hmmm jaja dat zegt hij natuurlijk tegen ieder meisje wat hij tegen komt, dacht ik

Hij hoorde bij één van de souvenirstands, die daar ook stonden (dat is volgens mij eerder de reden dat we daar weer gingen stoppen).

Hij bleef een beetje om me heen hangen en zei: “kijke, kijke niet kopen”, daar staan wij Nederlanders natuurlijk bekend om… Ik zei: “ik niet kijke ik niet kopen” (alle souvenirs die ik heb gezien, vond ik nou nog niet echt de moeite waard om te kopen)

Ik ging maar doen wat ik van plan was, op een muurtje zitten en genieten van het uitzicht.

Hij (de jongen) bleef steeds naar mij kijken en een beetje om me heen draaien. Totdat hij naar mij toe kwam en vroeg of ik ook Engels kon, een beetje zei ik. Zo hebben we in het Engels een gesprekje gevoerd… en hij bleef maar zeggen dat ik het mooiste meisje ben. Ik zei: “ja dat zeg je tegen elk meisje die hier komt”, maar hij zei dat het niet zo was en dat ik hem moest geloven. Nou vooruit dan maar, dan ben ik ervan af… of tenminste dan zegt hij niet meer dat ik het mooiste meisje ben. Niet dat ik dat erg vond dat, dat gezegd werd. Ik zei in de bus nog tegen een aantal mensen, in Nederland heeft nog nooit een jongen dat gezegd.

Marja maakte een mooie foto van mij en hem. Waarop hij weer mijn telefoonnummer nogmaals vroeg, maar daar heb ik natuurlijk geen zin in… uiteindelijk heb ik wel mijn mailadres (eentje die ik weinig gebruik, die ik voor mijn site heb) gegeven. Dat kan niet zoveel kwaad dacht ik en dan vraagt hij niet meer om mijn nummer. Ik kreeg nog twee stenen van hem een fossiel en nog een andere maar daar weet ik de naam niet meer van :(.

Ik kwam bijna als laatste in de bus, dus iedereen was benieuwd wat er nu was en vroegen dit gelijk…

Volgens Netty was hij wel een beetje verliefd, dat kon ze zien aan zijn gezicht en Marja vertelde dat hij aan haar gevraagd had of zij mijn moeder was…

Maar goed zo is het wel weer genoeg… We gaan weer verder.

Na een lange rit kwamen we aan in het hotel. Het zelfde hotel, als de eerste twee dagen. Mijn kamer was vlakbij de kamer van Joop & Matty en ze vroegen of ik nog even thee kwam drinken. Na het lekkere bakkie thee en een heerlijke douche gingen we eten. ’s Middags had ik nog gezegd: “Pizza dat zou ik wel lusten” (ik zag namelijk een reclamebord met pizza erop) elke dag twee keer warm eten is niet echt voor mij weggelegd.

Laat er nu bij dit Buffet Kabab zijn :) dus daar heb ik heerlijk van gegeten…(toch een soort pizza alleen een beetje anders ;-P ) Maar wel super lekker!

Er was nog een groepje die een fleswijn bij het eten wilde, niks bijzonders zou je zeggen. Maar in Jordanië drinken ze geen alcohol, voor moslims is alcohol namelijk verboden. Zij schenken het dus ook niet aan de hotel gasten, in dit hotel. Maar omdat de hele tafel wijn wilde. Is er speciaal iemand van het hotelpersoneel in een taxi gestapt om een fles wijn te halen ergens in de stad… dus gastvrij zijn ze echt wel!!!

Na het avond eten, hadden we natuurlijk weer de dagsluiting. Deze keer ook met koffie/thee en een plakje cake en koekjes. Marja hield nog een kleine toespraak, om Addie & Cees te bedanken voor hun inzet. Nadat we nog wat laatste ervaring hadden uitwisselt, gingen de meeste naar hun kamer om daar nog de laatste dingen in te pakken en te gaan slapen…

Morgen gaan we weer naar huis… omdat we toen alleen nog maar in het vliegtuig hebben gezeten en verder niets hebben gedaan, afgezien van de laatste dinars opmaken op het vliegtuig stop ik hier mijn verslag… Op Schiphol ging alles namelijk zo vlug en iedereen was zo weg… iedereen wilde natuurlijk snel naar huis…




Dan wil ik nog één ding zeggen misschien heb ik niet alles onthouden en op geschreven, soms was er zoveel informatie… op één dag, dat ik het niet meer allemaal precies weet. maar zoals Anneke al zei: “het is niet belangrijk dat jullie het onthouden. Als je het maar begrijpt, op het moment dat je het ziet….” Ik denk dat dat belangrijker is dan alles feitelijk onthouden en opschrijven, al is het wel leuk om nog eens je ervaringen na te lezen…

The ant and the contact lens

Gisteren las ik in het boek “een knipoog van God” wat ik op dit moment aan het lezen ben, het volgende verhaal:

“Ik wil je een verhaal vertellen over een jonge vrouw die op God vertrouwde toen ze ruim 30 meter boven de grond slingerde. Haar naam is Brenda en zij was een avontuurlijke studente. Op een dag besloot ze dat bergbeklimmen een goede manier zou zijn om haar hoogtevrees te overwinnen. Op een zomerdag ging ze met een enthousiaste groep mensen naar een steile rotswand. Ze zat veilig met een carabiner aan de instructeur gekoppeld. Op een bepaald moment stopte Brenda even op een richel om wat op adem te komen. De instructeur was al boven en liet per ongeluk de kabel vieren. Die sloeg tegen Brenda’s oog aan, waardoor zij haar contactlens verloor. (Mensen die contact lenzen dragen weten hoe moeilijk het is om deze weer terug te vinden.) Brenda vroeg God om haar te helpen haar contactlens terug te vinden. Ze hoopte dat hij nog ergens onder haar ooglid zou zitten. Ze klom langzaam naar de top en daar bekeek een van haar vrienden nog eens haar oog, maar er was geen lens te zien. Terwijl Brenda om zich heen keek, moest ze denken aan het Bijbelvers waar staat: ‘De Heer laat immers voortdurend zijn ogen over de aarde rondgaan en biedt iedereen hulp die Hem met heel zijn hart is toegedaan.’ Terwijl de groep van Brenda langs het bergpad naar beneden ging, waren er weer anderen die langs de rotswand omhoog klommen. Op eens hoorden ze een schreeuw: ‘Hé daar! Is iemand van jullie soms een contactlens kwijt?’ Dol van blijdschap riep Brenda terug: ‘Die is van mij! Ik raakte hem kwijt toen ik in de lucht bungelde.’ Toen ze de vinder uiteindelijk ontmoette, vroeg Brenda aan hem hoe hij de lens had gevonden. Hij vertelde dat hij tijdens de klim even naar benden keek. Toen zag hij hoe een mier langzaam over de rots kroop met een contactlens op zijn rug!”

Brenda’s vader is striptekenaar en toen zij het verhaal (heilige moment wordt dit in het boek genoemd) aan haar vader vertelde, maakte hij een cartoon van haar verhaal.

De mier met contactlens hier staat het verhaal in het Engels.

...

Toen ik van de week dit liedje hoorde, moest ik aan mijn oom denken die vorige week is overleden en van de week is begraven. Ik had dit liedje, als filmpje van youtube, al eerder op mijn blog gezet, nu schrijf ik alleen de tekst en kan je het liedje ook luisteren als je wilt...

HELD
Two months is too little.
They let him go.
They had no sudden healing.
To think that providence would
take a child from his mother while
she prays is appalling.

Who told us we'd be rescued?
What has changed and why should we be saved from nightmares?
We're asking why this happens
To us who have died to live?
It's unfair.

This is what it means to be held.
How it feels when the sacred is torn from your life
and you survive.
This is what it is to be loved.
And to know that the promise was
When everything fell we'd be held.

This hand is bitterness.
We want to taste it, let the hatred know our sorrow.
The wise hands opens slowly to lilies of the valley and tomorrow.

This is what it means to be held.
How it feels when the sacred is torn from your life and you survive.
This is what it is to be loved.
And to know that the promise was when everything fell we'd be held.

If hope is born of suffering.
If this is only the beginning.
Can we not wait for one hour watching for our Savior?

This is what it means to be held.
How it feels when the sacred is torn from your life and you survive.
This is what it is to be loved.
And to know that the promise was
when everything fell we'd be held.

*als je het liedje wilt horen moet je op de titel klikken